உடுக்கை இழந்தவன் கை - 12 (பாரி வள்ளலின் கதை)

"பெரியப்பா. சான்றோர்கள் மிகுந்திருந்ததால் மழை பொய்க்காமல் இருந்தது என்றீர்கள். இனி அவ்வாறு நடக்காது என்று நினைக்கிறீர்களா?"

"ஆமாம் சங்கவை. உன் தந்தை இல்லாத நாட்டில் இனி சான்றோர்கள் இருக்க மாட்டார்கள். அதனால் பாவம் இந்தப் பறம்பு நாடு தான் படாத பாடு படப் போகிறது.

எட்டாம் நாள் நிலவைப் போல் அரைவட்டமாக இருக்கும் குளங்கள் அழிந்து போவதைப் போல் முல்லைக்குத் தேர் தந்த பாரியின் நாடு அழிந்து போகப் போகிறது. ஐயோ பாவம்.

அறையும் பொறையும் அணந்த தலைய
எண்ணாட்டிங்கள் அனைய கொடுங்கரைத்
தெண்ணீர்ச் சிறுகுளம் கீள்வது மாதோ
கூர்வேல் குவைஇய மொய்ம்பிற்
தேர் வண் பாரி தண் பறம்பு நாடே"

"குளங்கள் அழிவது போல் நாடு அழியும் என்றீர்களே. ஏன் பெரியப்பா?"

"மகளே. உன் தந்தை ஏந்திய கூர்வேலைப் போல் கூர்மையுடைய பாறைகளும் சிறு குன்றுகளும் நிறைய தெளிந்த நீர்க்குளங்கள் புரப்பவர் இருக்கும் வரை தெளிந்த நீரக் கொண்டிருக்கும். காப்பாற்றுவார் இல்லாத பொழுது நீரில் பாசி படர்ந்து குளம் அழிந்து போகும். கூரிய வேலைத் தாங்கிய உன் தந்தையின் பாதுகாப்பை இழந்த இந்த தண்பறம்பு நாட்டிற்கும் அதே கதி தானே என்று ஏங்குகிறேன்"

"அப்பா இறந்தாலும் ஆள்வதற்கு வேந்தர்கள் இருக்கிறார்களே பெரியப்பா. அவர்களின் ஆட்சியில் பாதுகாப்புடன் இந்த நாடு இருக்குமே. அவர்களுடன் சேர்ந்து சான்றோர்களும் இருப்பார்களே. அதனால் பறம்பு நாட்டிற்கு அழிவொன்றும் நேராது பெரியப்பா"

"சங்கவை. உன் தந்தை முரசினையுடைய இந்த மூவேந்தர்களைக் காட்டிலும் மிகுதியாக இரவலர்களுக்கு வழங்கியவன். நிழலே இல்லாத நீண்ட நெடிய வழியில் நிழல் தரும் தனி மரம் போல் இருந்தவன். அவன் நீங்கிய பின் சான்றோர் இங்கே நில்லார். அவன் ஆளும் போது மழை பெய்து நின்றபின்னர் புளிமாங்காயை மோரில் சேர்த்துச் சமைத்த புளிங்கறியை ஆசையுடன் உண்டோம். சான்றோர் நீங்கியதால் மழையும் பெய்யாது. ஆசையுடன் உண்ட புளிங்கறியும் கிடைக்காது.

கார்ப்பெயல் தலைஇய காண்பின் காலைக்
களிற்று முக வரியில் தெறுழ்வீ பூப்பச்
செம்புற்று ஈயலின் இன்னலைப் புளித்து
மென்றினை ஆணர்த்து நந்தும் கொல்லோ
நிழலின் நீளிடைத் தனிமரம் போலப்
பணைகெழு வேந்தரை இறந்தும்
இரவலர்க்கு ஈயும் வள்ளியோன் நாடே"

"பெரியப்பா. நீங்கள் சொல்லச் சொல்ல வருத்தம் கூடுகிறது. நாம் இங்கேயே இருந்துவிடலாமே. நான் பிறந்த இந்த நாட்டின் நிலை இனி மேல் இப்படி கெட்டுப் போகும் என்றால் அதனை நிகழாமல் செய்ய வேண்டிய கடமை எனக்கு இருக்கிறது. நாம் இங்கேயே இருந்துவிடலாம் பெரியப்பா"

"அம்மா. உன் தந்தைக்கு நான் தந்த உறுதிமொழியை நீ அறிவாய். உங்கள் இருவருக்கும் தகுந்த மணாளர்களைத் தேடித் தானே நாம் இப்போது வடக்கு நோக்கி செல்கிறோம். நான் தந்த உறுதிமொழியை நானும் மீற முடியாது. உங்கள் தந்தையாரின் விருப்பத்தை நீங்களும் மீறமுடியாது. அதனால் நாம் தொடர்ந்து நம் வழியே செல்வோம்"

தொடர்ந்து வடக்கு நோக்கி நடக்கின்றனர். வேளிர் ஆளும் நிலங்களுக்கு எல்லாம் சென்று பாரி மகளிரை மணக்கும் படி கபிலர் வேண்டுகிறார். மூவேந்தர்களுக்கு அஞ்சி எல்லோரும் மறுத்துவிடுகின்றனர். இப்படியே ஒவ்வொரு நாடாக சென்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.

***


பாடற்குறிப்புகள்:

இரண்டு பாடல்களும் பொதுவியல் திணையிலும் கையறுநிலைத் துறையிலும் அமைந்திருக்கின்றன. இரண்டும் கபிலர் பறம்பு நாட்டைப் பாடியது.

1. அறையும் பொறையும் என்று தொடங்கும் பாடல் புறநானூறு 118ம் பாடல்.

பொழிப்புரை: பாறையும் சிறு குன்றுகளும் நிறைந்த அஷ்டமி (எட்டாம் நாள்) திங்களைப் போல் வளைந்த கரையையுடைய தெளிந்த நீர்க் குளம் பாதுகாப்பார் இன்மையால் அழிவது போல் கூரிய வேலையேந்திய திரண்ட தோள்களைக் கொண்ட தேரினை முல்லைக்கு வழங்கிய வள்ளலாகிய பாரியின் தண்பறம்பு நாடும் அழியுமோ?

2. கார்ப்பெயல் என்று தொடங்கும் பாடல் புறநானூறு 119ம் பாடல்.

பொழிப்புரை: கார்காலத்து மழை பெய்து முடித்த பின்னர் யானையின் முகத்தில் இருக்கும் வரிகளைப் போல் தோன்றும் புளிமாங்காயின் பூக்கள் நிறைய பூக்க அந்த செம்மை மிகுந்த மரத்தில் விளைந்த காயை இனிய மோருடன் கூட்டிச் செய்த புளிங்கறியை மெல்லிய தினையுடன் சுவைத்த நாட்கள் குறைந்து போகுமோ? நிழலில்லாத நீண்ட வழியில் தனியாக நிற்கும் மரத்தைப் போல் பெரும்படையுடன் முரசினையும் உடைய வேந்தர்களை மிகுத்து இரவலர்களுக்கு ஈயும் வள்ளன்மை உடைய பாரியின் நாடும் அது போல் குறைந்து போகுமோ?