வினையனேனுடைய மெய்ப்பொருளே!

விடைவிடாதுகந்த விண்ணவர் கோவே!
வினையனேனுடைய மெய்ப்பொருளே!
முடைவிடாதடியேன் மூத்தற மண்ணாய்
முழுப்புழுக் குரம்பையில் கிடந்து
கடைபடா வண்ணம் காத்தென்னை ஆண்ட
கடவுளே! கருணைமாக்கடலே!
இடைவிடாதுன்னைச் சிக்கெனப் பிடித்தேன்
எங்கெழுந்தருளுவதினியே!

இறைவன் தருமத்தின் தலைவன். கடைபிடிக்க வேண்டியதில் சிறந்தது தருமம். தர்மோ ரக்ஷதி ரக்ஷித: - தருமம் தன்னைக் காப்பவனைக் காக்கிறது என்கிறது வேதம். அந்த தருமம் எருது ரூபமாய் இருக்கும்போது அதன் மேல் அன்பு கொண்டு அதனைத் தனது வாகனமாக ஏற்றுக்கொண்டுள்ளான் இறைவன்.

தரும வழி நடப்பவரே மனிதர் தொழும் தெய்வங்களாகி நிற்கிறார்கள். வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழ்பவர்கள் வானுறையும் தெய்வத்துள் வைக்கப்படுகிறார்கள். இறைவன் தருமத்தின் தலைவன் ஆகையால் இயற்கையாகவே அவன் விண்ணில் வாழும் விண்ணவர் தலைவன் ஆகிறான்.

அவன் விண்ணவர் தலைவனாய் அவ்வளவு உயரத்தில் நின்றாலும் புண்ணிய பாவங்கள் செய்து அந்த வினைப்பயனை அனுபவித்துக்கொண்டிருக்கும் சாதாரண உயிர்க்கும் என்றும் நிலையான துணையாக இருக்கிறான்.

ஈசன் வானவர்க்கு என்பன்; என்றால் அது
தேசமோ திருவேங்கடத்தானுக்கு?
நீசனேன் நிறை ஒன்றுமிலேன் என்கண்
பாசம் வைத்தப் பரஞ்சுடர் சோதிக்கே

என்பார் நம்மாழ்வார்.

நீசனாய் எந்த நற்குணங்களும் இல்லாமல் இருக்கும் என்னிடமும் அன்பு வைத்த இறைவனுக்கு 'வானவர் தலைவன்' என்பதா பெருமை? என்னிடமும் அன்பு வைத்தான் என்பதே பெருமை, என்கிறார் நம்மாழ்வார். அது போலவே வாதவூராரும் 'விடை விடாது உகந்த விண்ணவர் கோவே; வினையனேனுடைய மெய்ப்பொருளே' என்கிறார்.

அந்த கருத்தையே இன்னும் விரித்து 'உன் அடிமையாகிய நான் இந்த உடம்பில் கிடந்து கெட்ட நாற்றம் விடாது முதுமையடைந்து வீணே மண்ணாய் அழியாத வண்ணம் என்னை ஆண்டு கொண்டாய்' என்கிறார்.

அப்படி உயர்ந்தவன் தாழ்ந்தவனை ஆண்டுகொண்டதால் அவனைக் கருணைமாக்கடலே என்கிறார். எல்லோரும் தம்மில் உயர்ந்தவருடன் அன்புடன் நடந்துகொள்வர். தமக்கு இணையானவருடன் நட்புடன் நடந்துகொள்வர். தம்மிலும் சிறிது தாழ்ந்த நிலையில் இருப்பவருடன் அன்பு கொண்டாலே அவர்களைக் கருணைக்கடல் எனலாம். இறைவனோ மிகப் பெரியவனாய் இருந்த போதிலும் மிகத் தாழ்ந்த நம்மிடமும் கருணை கொள்வதால், அவனே 'கருணைமாக்கடல்' எனத் தகுந்தவன்.

என்னை ஆண்டு கொண்டவனே என்பதோடு நிறுத்தவில்லை. கடவுளே என்கிறார். எல்லாப் பொருளிலும் நம்மிலும் உள் கடந்து நிற்பதால் அவனுக்குக் கடவுள் என்று பெயர். நம் தனி முயற்சியால் எவ்வளவு தான் முயன்றாலும் அந்த உள் கடந்து நிற்பவனைக் காண முடியாது; அப்படி அவனைக் காணும் வரை நம் புலன்களின் ஆட்சியிலிருந்து விடுபட முடியாது. அவனே தன்னைக் காட்டிக் கொடுக்கவேண்டும். இப்படி உள்கடந்து கடவுளாய் நின்றாலும் என்மேல் கருணை கொண்டு நீயாய் உன்னைக் காட்டிக்கொடுத்தாய் என்பதைக் குறிக்கத்தான் 'கடவுளே' என்கிறார்.

இப்படிப் பட்ட உன்னை இடைவிடாமல் நான் பிடித்துக்கொண்டேன். நீ எம்மை விட்டு செல்லவேண்டாம் என்று வேண்டி இந்தப் பாட்டை முடிக்கிறார்.