*நட்சத்திரம்* - பழந்தமிழ் இலக்கியங்களுக்கு உரைகள் தேவையா?

சென்ற நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட தமிழ் இலக்கியங்களைப் படிக்கும் போதே சில இடங்களில் சில சொற்கள் புரியாமல் போகும் நிலை இருக்கிறது. இது எல்லா மொழிகளுக்கும் உள்ள இயல்பு தான். எத்தனை சதவிகிதம் அப்படி புரியாமல் போகின்றது என்பதைப் பொறுத்தே அந்த மொழியின் வளர்ச்சியையும் தேய்வினையும் கூறிவிடலாம் என்று நினைக்கிறேன்.

என்றுமுள தென் தமிழின் சிறப்பியல்பு பல நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் எழுதப்பட்ட பாடல் வரிகளை இன்று படித்தாலும் புரிவது தான். தமிழில் இருக்கும் பயிற்சிக்கு ஏற்ப அந்தப் புரிதல் சதவிகிதம் மாறும். நேரடியாக பழந்தமிழ் இலக்கியங்களைப் படிக்கும் போது புரிதல் குறை ஏற்பட இன்னொரு காரணமும் உண்டு. செய்யுள் இலக்கணத்திற்கு ஏற்பவும் புணர்ச்சி விதிகளுக்கு ஏற்பவும் சொற்கள் சேர்ந்தும் பிரிந்தும் இலக்கியங்களில் எழுதப்பட்டிருக்கும். அவற்றை நேரடியாகப் படிக்கும் போது அவை சட்டென்று புரியாது. அதே பாடல் தளை, சீர் போன்ற இலக்கணங்களைப் பொருட்படுத்தாமல் புணர்ச்சி விதிகளையும் பொருட்படுத்தாமல் தனித் தனிச் சொற்களாக பிரித்து எழுதப்படும் போது அவை விரைவில் புரிவதைக் காணலாம்.

சில நேரங்களில் எப்படி அந்தச் சொற்களைப் பிரித்து எழுதுவது என்றோ பிரித்து எழுதப்பட்டதை எப்படி தொடுப்பது என்றோ புரியாது. அப்போது துணை புரிவது முன்னோர் அந்த நூற்களுக்கு எழுதிய உரைகள் தான்.

மொழியின் இன்னொரு அழகும் சில நேரம் புரிதல் குறையை ஏற்படுத்தும். ஒரே சொல்லுக்குப் பல பொருட்கள் இருப்பதும் பல சொற்களுக்கு ஒரே பொருள் இருப்பதும் என்பது மொழியின் அழகு. ஒரே சொல்லுக்குப் பல பொருட்கள் இருக்கும் போது எந்த பொருள் அந்த இடத்தில் பயின்று வருகின்றது என்று புரிந்து கொள்வதில் கொஞ்சம் சுணக்கம் ஏற்படலாம். எடுத்துக்காட்டாக 'ஆழி' என்ற சொல்லிற்கு சக்கரம், கடல் என்ற இரு பொருளைக் கூறலாம். ஒவ்வொருவர் பார்வைக்கு ஏற்ப ஒவ்வொரு பொருள் தோன்றலாம். ஒவ்வொரு உரையாசிரியரும் ஒவ்வொரு பொருளை எடுத்துக் கொள்வதை இதனால் காணலாம். ஒரே பொருளுக்குப் பல சொற்கள் இருக்கும் போது வேறு வகையாக தடை ஏற்படுகிறது. அந்தப் பல சொற்களில் சில இன்றைக்குப் புழக்கத்தில் இருக்காது. அதனால் அவற்றின் பொருள் புரியாது. அந்தப் பொழுதிலும் கை கொடுப்பது முன்னோர் செய்த உரைகள் தான்.

சில நேரங்களில் சொற்களின் பொருள் காலவேகத்தில் மாறியிருக்கும். நாற்றம், காமம், கற்பு, களவு போன்ற சொற்களை இதற்கு எடுத்துக்காட்டாகச் சொல்லலாம். இவற்றிற்கு தற்கால பொருளைக் கொண்டால் இலக்கியத்தைப் புரிந்து கொள்வதில் தடுமாற்றம் ஏற்படும். கற்பு என்ற சொல்லை கல்வி என்ற பொருளில் எடுத்துக் கொள்ளாமல் தற்போதுள்ள பொருளில் எடுத்துக் கொண்டு 'கற்பழிக்கத் திருவுள்ளமே' என்று ஒரு ஆன்றோர் சொன்னதைத் தவறாகப் பொருள் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்களே. அது போன்ற தடுமாற்றங்களும் குறை புரிதல்களும் நிகழும். அது போன்ற நேரங்களிலும் உரைகள் கை கொடுக்கும்.

இப்படி பழந்தமிழ் இலக்கியங்களைப் புரிந்து கொள்ள நமக்கு மிகவும் உதவியாக இருப்பது உரைகள் என்பதில் மாற்று கருத்து இருக்க முடியாது. பொருள் புரிந்து கொள்ள உதவுவதோடு உரை நூற்கள் இன்னொரு வகை நன்மையும் செய்கின்றன. அது என்ன என்று பார்ப்பதற்கு முன் உரை நூற்கள் எழும் சூழ்நிலைகளைப் பற்றி பார்க்கலாம்.

இன்றைக்கும் அடியேனைப் போன்றவர்கள் பாடல்களுக்குப் பொருள் சொல்லுவதற்கு என்ன காரணம்? மேலே சொன்னது போல் தனித் தனிச் சொற்களாகப் பிரித்து புழக்கத்தில் இல்லாத சொற்களின் பொருளைச் சொல்வது அந்தப் பாடல்களைப் புரிந்து கொள்ள பலருக்கும் உதவியாக இருக்கும் என்பது தானே. சட்டென்று இது தானே முதன்மையான காரணமாகத் தெரிகின்றது. யாரிடம் கேட்டாலும் இதுவே பதிலாக இருக்கும்.

ஆனால் இன்னும் நுணுகிப் பார்த்தால் உரை செய்பவர்களின் தேவை இன்னும் ஆழமானது. எந்த ஒரு இலக்கியமும் படைப்பும் அந்த அந்த காலத்திற்குப் பொருத்தமாக இருக்கும் போது அது மக்களிடையே மிக இயல்பாக நடை போடும். பலரும் அந்த இலக்கியங்களை பயில்வார்கள். நவீன இலக்கியங்கள், பின்நவீன இலக்கியங்கள் என்றெல்லாம் சொல்லப்படுபவற்றில் சில இவ்வகையில் அடங்கும். பழைய இலக்கியங்கள், இடைக்கால இலக்கியங்கள் போன்று வகைப்படுத்தப்படும் இலக்கியங்களில் சிலவும் இவ்வகையில் அடங்குவதைக் காணலாம். அது ஏன் என்று பார்த்தால் மக்களின் தற்கால வாழ்க்கையையும் புரிதல்களையும் ஒட்டியே அந்த இலக்கியங்கள் அமைந்திருப்பதே. எடுத்துக்காட்டாக உடனே நினைவிற்கு வருவது 'பொன்னியின் செல்வன்' புதினம். அந்தப் புதினம் எழுதப்பட்டு அரை நூற்றாண்டிற்கு மேல் ஆன பின்னரும் இன்னும் அது மக்களின் நடுவே பெரும் செல்வாக்கோடு இருப்பதற்குக் காரணம் அது இன்னும் மக்களின் வாழ்க்கையையும் புரிதல்களையும் கனவுகளையும் ஒட்டி இருப்பதே.

அப்படி அமையாமல் சில இலக்கியங்கள் கால மாற்றத்தில் மக்களின் பார்வையில் தற்காலத்திற்கு ஏற்றவை இல்லை என்ற நிலைக்குச் சென்றிருக்கும். ஒரு காலத்தில் மக்களின் புரிதல், நம்பிக்கை, வாழ்க்கை போன்றவற்றோடு ஒட்டியிருந்த அந்த இலக்கியம் தற்போது விலகி நிற்பதைப் போல் தோற்றமளிக்கும். அப்படி நிகழும் போது அவை தற்காலத்திலும் மக்களின் புரிதல், நம்பிக்கை, வாழ்க்கை இவற்றிற்கு ஒட்டியே இருக்கின்றன என்று காட்ட எழுவதே உரைகள். இதற்கு எடுத்துக்காட்டாக திருக்குறள், கீதை போன்ற நூற்களுக்கு ஒவ்வொரு காலத்திலும் ஒவ்வொரு வகையான உரைகள் எழுவதைக் காணலாம்.

இப்படி ஒவ்வொரு பழைய நூலுக்கும் இருக்கும் உரைகளை எல்லாம் படிக்கும் போது மூல நூலை மட்டுமின்றி உரைகள் எழுதப்பட்ட கால கட்டத்தையும் படிக்கும் வாய்ப்பு நமக்கு கிட்டுகிறது.

உரைகள் எழுதப்பட்ட கால கட்டத்தைப் பற்றி மட்டும் இன்றி உரையாசிரியர்களைப் பற்றியும் அவர்களின் நம்பிக்கைகள், அரசியல், குறிக்கோள் போன்றவற்றை பற்றியும் கூட உரைகளைப் படிக்கும் போது தெரிந்து கொள்ள இயல்கிறது. எடுத்துக்காட்டாக திருக்குறளின் உரைகளான நச்சினார்க்கினியர் உரை தொடங்கி இடைக்கால பரிமேலழகர் உரை அண்மைக்கால தேவநேயப் பாவாணர் உரை, கலைஞர் உரை, சுஜாதா உரை என்று சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். அதே போல் சங்க இலக்கியங்களுக்கு மறைமலையடிகள் எழுதிய உரைகளைப் படித்தால் அவருடைய தனிப்பட்ட நம்பிக்கைகள், அரசியல், உரைகளை எழுதியதன் குறிக்கோள் போன்றவை புரியும்.

தற்காலத்தில் ஒருவர் ஆய்வு என்று இறங்கி உரைகள் செய்தாலும் அப்படியே. அவர்களது தனிப்பட்ட நம்பிக்கைகள், அரசியல், குறிக்கோள்கள் போன்றவை தெளிவாகத் தெரியும். அடியேன் எழுதும் இலக்கிய உரைகளும் அப்படியே. :-)

முன்னுரை போதும் என்று நினைக்கிறேன். இவ்வளவு நீண்ட முன்னுரையா என்று கேட்காதீர்கள். :-) எழுத நினைத்தது தொல்காப்பியத்திற்கான இளம்பூரணரின் உரையையும் திருக்குறளுக்கான நச்சினார்க்கினியரின் உரையையும் படித்த போது கிடைத்த சில சுவையான தகவல்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளத் தான். முன்னுரை என்று எழுதத் தொடங்கி இவ்வளவு நீண்டுவிட்டது. ஆனால் சொல்ல வந்ததைத் தெளிவாகச் சொல்லியிருக்கிறேன் என்று நம்புகிறேன். :-)

****

தொல்காப்பியத்திற்கு நச்சினார்க்கினியர் எழுதிய உரையும் திருக்குறளுக்கு இளம்பூரணர் எழுதிய உரையும் இணையத் தமிழ் பல்கலைகழகத்தின் நூலகத்தில் கிடைக்கிறது. இலக்கியத்தில் இறை என்ற தொடருக்காக தொல்காப்பியத்தையும் திருக்குறளையும் படிக்கத் தொடங்கினேன். அப்போது இந்த உரைகள் மிக உதவியாக இருந்தது/இருக்கிறது. அதில் கண்ட சில சுவையான தகவல்களை இங்கே தருகிறேன்.

1. தமிழ் எழுத்துகளில்னகரம் இறுதி எழுத்து என்று தொல்காப்பியம் சொல்கிறது. அதற்கு உரையெழுத வந்த இளம்பூரணர் 'னகரம் வீடுபேற்றிற்குரிய ஆண்பாலை உணர்த்துதற் சிறப்பான் பின்வைக்கப்பட்டது" என்று எழுதியிருக்கிறார். ஆண்பால் மட்டுமே வீடுபேற்றிற்குரியது என்ற கருத்தினைப் படித்தவுடன் பெரும் வியப்பு ஏற்பட்டது. நான் அறிந்திருந்த வரையில் எந்த இந்தியத் தத்துவமும் ஆண்பாலுக்கு மட்டுமே வீடு பேறு உண்டு என்று சொல்லவில்லை. அதனால் கொஞ்சம் இந்தியத் தத்துவங்களைத் துழாவினேன். அப்போது தான் தெரிந்தது சமணம்/ஜைனம் அப்படி சொல்கின்றதென்று. ஜைன தத்துவத்தின் படி ஆண்பாலரே முக்தி/வீடுபேறு பெற தகுதி உடையவர்கள். பெண்பாலருக்கு அந்த தகுதி இல்லை. அப்போது தான் கவனித்தேன். எல்லா ஜைன தீர்த்தங்கரர்களும் ஆண்பாலரே. உடனே இளம்பூரணரைப் பற்றி கூகிளாரைக் கேட்ட போது அவரும் ஒரு சமணர் என்று சொன்னது.

னகரம் எப்படி ஆண்பாலை உணர்த்துகிறது என்று தெளிவாக இன்னும் தெரியாது - அன் விகுதியைக் குறிக்கிறதோ என்ற எண்ணம் உண்டு. ஆனால் ஆண்பாலைக் குறிப்பதால் அதில் என்ன சிறப்பு என்றும் எதற்கு அது பின்வைக்கப்பட்ட காரணமாக அமைகிறது என்றும் தெரியவில்லை. தெரிந்தவர்கள் சொல்லுங்கள்.

2. குறில், நெடில் வகைகளை எல்லாம் விளக்கிவிட்டு அவற்றின் மாத்திரை அளவுகளையும் சொல்லிவிட்டு மூன்று மாத்திரை கொண்ட எழுத்துகள் தமிழில் இல்லை என்று தொல்காப்பியம் சொல்கிறது. அப்படியே இரண்டிற்கும் மேற்பட்ட மாத்திரைகள் வேண்டுமென்றால் எழுத்தைக் கூட்டிக் கொள்க என்று சொல்கிறது. அப்படி சொல்லும் போது வரும் சூத்திரம்

நீட்டம் வேண்டின் அவ்வளபுடைய
கூட்டி எழூஉதல் என்மனார் புலவர்

இந்த சூத்திரத்தைப் படித்த போது சரி தெளிவாகப் புரிகிறது என்று நகன்று போயிருப்பேன். உரையைப் படித்த போது அளபெடையின் இலக்கணத்தைக் கூறும் போது எழுதல் என்று சொல்லி விடாமல் அங்கேயே எழூஉதல் என்று மும்மாத்திரையின் எடுத்துக்காட்டையும் சொல்லிச் சென்ற அழகு புரிந்தது. இப்படிப்பட்ட குறிப்புகள் எல்லாம் செய்யுளில் வரும் போது உரைகள் தான் அவற்றை வெளியே கொண்டு வந்து ஒரு தனிப்பட்ட இலக்கிய இன்பத்தை நல்குகிறது.

3. உயிர் எழுத்துகளுக்கும் மெய் எழுத்துகளுக்கு அப்பெயர்கள் ஏன் ஏற்பட்டன என்று இளம்பூரணர் மிக அருமையாக விளக்குகிறார். உயிர்மெய்யெழுத்துகளில் மெய்யெழுத்து வெளி நிற்க உயிர் மறைந்து நின்ற ஆனால் அந்த மெய்யெழுத்துகளை இயக்குவதால் மறைந்து நிற்கும் எழுத்துகள் உயிர் எழுத்துகள் என்று வெளிப்பட்டு நிற்பவை மெய்யெழுத்துகள் என்றும் பெயர் பெற்றன என்கிறார். எவ்வளவு அருமையான விளக்கம் பாருங்கள்.

அப்படி சொல்லி வரும் போதே அவருடைய சமய நம்பிக்கையைச் சொல்லும் இன்னொரு கருத்தையும் சொல்கிறார். மெய்யெழுத்துகள் தனித்து இயங்காதவை. உயிர் எழுத்துகள் தனித்து இயங்குபவை. உடம்பின்றியும் உயிர்கள் இயங்குவதைப் போல் இவ்வெழுத்துகள் இயங்குவதால் இவை உயிர் எழுத்துகள் என்று பெயர் பெற்றன என்கிறார்.

4. அகர முதல எழுத்தெல்லாம் ஆதி பகவன் முதற்றே உலகு என்னும் திருக்குறளின் முதற்குறளின் விளக்கத்தில் இளம்பூரணரின் விளக்கத்தை ஒட்டிய விளக்கத்தைத் தருகிறார் நச்சினார்க்கினியர். எல்லா எழுத்துகளுக்கும் அகரம் முதன்மையாக இருப்பதைப் போல் உலகங்களுக்கெல்லாம் ஆதிபகவன் முதன்மையாக நிற்கிறான் என்பது தானே நமக்கு இப்போது தெரிந்திருக்கும் பொருள். நச்சினார்க்கினியர் சொல்வது அடுத்த நிலைக்கு இந்தக் குறளின் பொருளைக் கொண்டு செல்கிறது. இறைவன் தனித்தும் இயங்குகிறான்; எல்லா உயிர்களின் உள்ளே நின்று அவற்றையும் இயக்குகிறான். அதனால் அவன் அகரத்தைப் போன்றவன். இது நச்சினார்க்கினியர் தரும் உரை. பாருங்கள் அவருடைய சமய நம்பிக்கை இங்கே வெளிப்படுகிறது.

இப்படி படிக்கப் படிக்கச் சுவைக்கின்றன தமிழ் இலக்கியங்களும் அவற்றின் உரைகளும். இதுவரை எழுந்துள்ள உரைகளை எழுதிய எல்லா பெரியவர்களின் திருவடிகளையும் வணங்கி இந்த அணிலோன் அமைகிறேன்.