மதுரைக்குப் போகலாமா?

என் அப்பாவின் முதலாண்டு நினைவு நாளுக்காக இப்போது மதுரைக்கு வந்திருக்கிறேன். அப்பாவின் மறைவுக்குச் சென்ற ஆண்டு வரும் போது நான் மட்டும் வந்தேன். இந்த முறை மனைவியும் குழந்தைகளும் வந்திருக்கிறார்கள்.

சனிக்கிழமை மினியாபொலிஸிலிருந்து கிளம்பி ஞாயிறு இரவு 11:30 மணிக்குச் சென்னை வந்து சேர்ந்தோம். சென்னையில் பெரியம்மா வீட்டில் தங்கியிருந்த என் பாட்டி (அம்மாவின் அம்மா) அங்கு எங்களுடன் சேர்ந்து கொண்டார். அனைவரும் திங்கள் காலை மதுரை வந்து சேர்ந்தோம்.



அப்பா இருக்கும் வரையில் அவரை சென்னைக்குக் கூட விமானத்தில் அழைத்துச் செல்லவில்லை என்பது சென்ற வருடம் அவர் மறைவுக்குப் பின்னர் தான் உறைத்தது. அதனால் அப்போதே சென்னை செல்ல வேண்டும் என்று சொன்ன பாட்டியை விமானத்தில் அழைத்துச் செல்லலாம் என்று விமானச்சீட்டையும் வாங்கிவிட்டேன். ஆனால் நெருங்கிய உறவினர் ஒருவர் மறைந்ததால் அப்போது அவரால் சென்னைக்கு விமானத்தில் என்னுடன் வர இயலவில்லை. இப்போது கேட்டதில் 'இன்னும் இரண்டு நாட்களில் மதுரைக்குச் செல்லலாம் என்று இருக்கிறேன். நீ அழைத்துப் போனால் வருகிறேன்' என்று சொல்லிவிட்டார். உடனே அவருக்கும் பயணச்சீட்டு வாங்கி விமானத்தில் அழைத்து வந்துவிட்டேன். என் மகிழ்ச்சிக்காக விமானத்தில் வந்ததாக அவர் சொன்னாலும் அவருக்கும் அதில் மிக்க மகிழ்ச்சி தான் என்று நினைக்கிறேன்.

பயணக்களைப்பாற்றுவதில் முதல் நாள் சென்றது. இரண்டாவது நாளான இன்று (20 ஜூலை 2010) மதுரை சந்தைப்பேட்டையில் இருக்கும் Dr. T. திருஞானம் துவக்கப் பள்ளிக்குச் சென்றோம். அங்கே படிக்கும் சிறுவர் சிறுமியர் நூற்றிப் பதினெட்டுப் பேருக்குச் சீருடைகள் தரும் விழா நடைபெற்றது. மூத்த பதிவர் சீனா ஐயாவின் உறுதுணையால் இந்த நிகழ்ச்சியை ஏற்பாடு செய்ய முடிந்தது.



ஒரு மாதம் முன்பாக சீனா ஐயாவைத் தொடர்பு கொண்டு இந்த முறை மதுரை வரும் போது இந்த மாதிரி சிறு உதவிகள் செய்ய விரும்புகிறேன் என்று சொன்னவுடன் மிகுந்த ஊக்கத்துடன் பல பள்ளிகள், நிறுவனங்களைத் தொடர்பு கொண்டு அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் ஐயா செய்யத் தொடங்கினார். இந்தத் துவக்கப்பள்ளியில் ஏழைக்குழந்தையர் நிறைய பேர் படிக்கிறார்கள். அவர்களில் 118 பேரைத் தேர்ந்தெடுத்துச் சீருடைகள் வழங்கலாம் என்றும் அதற்கு எவ்வளவு தொகை ஆகும் என்றும் ஐயா இருவாரங்களுக்கு முன்னர் சொன்னார். செய்யலாம் என்று சொன்னவுடன் உடனே குழந்தைகளின் அளவுகளை எல்லாம் எடுத்து சீருடைகளைத் தைக்கச் சொல்லிவிட்டார். ஜூலை பதினைந்தாம் தேதி பெருந்தலைவர் காமராசர் பிறந்த நாள் விழா இந்தப் பள்ளியில் நடைபெறும் போது ஒரு பத்து மாணவர்களுக்கு மட்டும் சீருடைகள் எங்கள் சார்பில் வழங்கினார். நாங்கள் மதுரைக்கு வந்த பின்னர் இன்று மீதி இருக்கும் நூற்றி எட்டு மாணவர்களுக்கு சீருடைகள் வழங்கினோம்.



பத்து மணிக்குப் பள்ளிக்கு வந்து சேருகிறோம் என்று சீனா ஐயாவிடம் சொல்லியிருந்தோம். ஏற்பாடுகளைக் கவனிக்க ஐயாவும் அவரது துணைவியார் மெய்யம்மை அம்மாவும் ஒன்பதரைக்கே பள்ளிக்குச் சென்றுவிட்டனர். அவர்கள் சென்று சேர்ந்ததும் பள்ளித் தலைமையாசிரியர் சரவணன் அவர்கள் தொலைபேசி நாங்கள் வரும் நேரத்தை உறுதி செய்து கொண்டார். மாணவர்களை காக்க வைக்கக் கூடாது என்று எண்ணியிருந்ததால் உடனே கிளம்பி சரியாகப் பத்து மணிக்குப் பள்ளிக்குச் சென்றோம்.



நாங்கள் சென்ற சிறிது நேரத்தில் அனைத்து மாணவர்களையும் கூடத்தில் கூட்டி நிகழ்ச்சியைத் தொடங்கினார்கள். சீனா ஐயாவைப் பேச அழைத்த போது 'நான்கு நாட்கள் முன்னால் தான் நான் பேசினேன். மீண்டும் பேசினால் உங்களுக்குப் போரடிக்கும். ஓய்வு பெற்ற தலைமை ஆசிரியையும் தமிழாசிரியையும் ஆன என் துணைவியார் பேசுவார்' என்று சொல்லி அமர்ந்துவிட்டார்.



அம்மாவும் குழந்தைகளுக்கு ஏற்றபடியான அறிவுரைகளுடன் அழகாக சில நிமிடங்கள் பேசினார். அவரது தமிழ்ப்பேச்சழகு அதற்குள் பேசி முடித்துவிட்டாரே என்று எண்ணும் படி இருந்தது.



என்னையும் பேச அழைக்க 'எனக்கு எழுதத் தெரியும். பேசத் தெரியாது' (அப்படியா? என்று ஒரு குரல் மனத்தில் அப்போது கேட்டது. அப்புறம் தான் தெரிந்தது அது என் மனைவியின் குரல் என்று. :) ) என்று சொல்லிவிட்டு மாணவர்களுடன் நேரடியாகச் சில வார்த்தைகள் பேசினேன். நான் கேட்கவும் அவர்கள் பதில் சொல்லவும் ஆக சில நிமிடங்கள் சென்றன.













பின்னர் சீருடைகளை வழங்கும் போது சேந்தன் தான் வழங்க வேண்டும் என்று விரும்பியதால் நான்கைந்து மாணவர்களுக்கு மட்டும் நான் வழங்கிவிட்டு மற்றவர்களுக்குச் சேந்தன் வழங்கினான்.





அனைத்து மாணவர்களுக்கும் சீருடைகள் வழங்கிய பிறகு சீனா ஐயா தலைமை மேலாளராகப் பணி புரியும் இந்தியன் ஓவர்சீஸ் வங்கியின் மூலம் அங்கே படிக்கும் எல்லா மாணவர்களுக்கும் (ஏறக்குறைய ஐநூறு பேர்) குறிப்பேடும் (நோட்டுப் புத்தகம்) எழுதுகோலும் சீனா ஐயாவும் மெய்யம்மை அம்மாவும் வழங்கினார்கள். அப்போது சேந்தனும் அவர்களுக்கு உதவியாக சில மாணவர்களுக்கு அவற்றை வழங்கினான்.








தொடர்புடைய இடுகைகள்: பாட்டி படித்த பள்ளி, கண்ணிழந்தார்க்கு ஒரு கைவிளக்கு...