புல்லாகிப் பூண்டாகி - அத்தியாயம் 11

ஏஹி முராரே குஞ்ச விஹாரே - ஜயதேவரின் கீதகோவிந்தத்தில் அவனுக்குப் பிடித்த இந்த அஷ்டபதியைப் பாடிக் கொண்டிருந்தான் நரசிம்மதாசன். ஏதோ ஒரு பூர்வஜென்ம பந்தம் என்பது போல் தோன்றுகிறது அவனுக்கு. கண்ணனின் பெயரைக் கேட்டாலே போதும். கண்களில் நீர் பெருகுகிறது. புலன்கள் எல்லாம் சோர்கின்றன. உடலெங்கும் புல்லரிக்கிறது. அங்கங்கள் எல்லாம் தங்கமாக ஒளிவீசுகிறது. கீத கோவிந்தத்தையே எப்போதும் பாடிக் கொண்டிருக்கிறான். நேரம் காலம் இல்லாமல் எப்போதும் ஹரே கிருஷ்ண மகா மந்திரத்தைச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறான்.

நரசிம்மதாசன் இப்படி கிருஷ்ண பக்தியில் என்றும் எப்போதும் மூழ்கி இருப்பதற்கு அவன் வங்காளத்தில் பிறந்த இந்தக் காலம் காரணமா அல்லது அவனது பல பிறப்புகளில் செய்த தவங்கள் காரணமா தெரியவில்லை. இவனைப் போன்ற பக்தனைப் பார்ப்பதற்கு கடினம் என்று இவனைப் பார்ப்பவர்கள் எல்லாம் சொல்கின்றார்கள். சில நேரங்களில் தன்னையே இராதையாக எண்ணிக் கொண்டு கண்ணனின் வரவிற்காக காத்திருக்கிறான். சில நேரங்களில் தன்னைக் கண்ணனாகவும் கண்ணனை இராதையாகவும் எண்ணிக் கொண்டு இராதைக்குக் கண்ணன் செய்யும் பணிவிடைகளை எல்லாம் செய்கிறான். பார்க்கும் திசையிலெல்லாம் ஏதோவொன்று கண்ணனை நினைவுபடுத்துவதாக இருக்கிறது அவனுக்கு.

முப்பந்தைந்து வயதிற்கு மேல் ஆகியும் இன்னும் திருமணம் செய்துகொள்ளவில்லை. தாய் தந்தையர் இருந்திருந்தால் எப்போதோ வற்புறுத்தித் திருமணம் செய்து வைத்திருப்பார்கள். வற்புறுத்த யாரும் இல்லாமல் இவனும் எப்போதும் கிருஷ்ணனை நினைத்தே தன் காலத்தை ஓட்டிவிட்டான். அழகும் இளமையும் இருக்கும் போதும் இவனது கிருஷ்ணபிரேமையைப் பார்த்து இந்தப் பைத்தியத்திற்குப் பெண் கொடுக்க யாரும் தயாராக இல்லை.

இவன் பிறந்து ஐந்து வருடங்களுக்குப் பின்னர் நவத்வீபத்தில் ஒரு பெரும் ஜோதி தோன்றியது. பிறந்த நாள் முதல் இன்று வரை அந்த மகானுபாவரால் கிருஷ்ண பக்தி மென்மேலும் பெருகிக் கொண்டிருக்கிறது. வங்காளமும் கலிங்கமும் அந்தப் பெரும் ஒளியின் பெருமையால் ஜொலித்துக் கொண்டிருக்கின்றன. கிருஷ்ணனையே என்றும் சித்தத்தில் வைத்திருப்பதால் அந்த மகானை கிருஷ்ண சைதன்யர் என்று எல்லோரும் அழைக்கிறார்கள். அந்த மகாபிரபுவின் கருணையால் உய்ந்து போனவர்கள் பலர். இராதா கிருஷ்ணன் இருவரின் அவதாரமாகவே அவரை அவரது பக்தர்கள் கொண்டாடுகின்றனர். பல தீயவர்களுக்கு நல்வழி காட்டிய கிருஷ்ண சைதன்ய மகாபிரபுவைத் தரிசிக்க வேண்டுமென்ற பெரும் ஆவல் பல நாட்களாக நரசிம்மதாசனுக்கு இருக்கிறது. அதற்கான வாய்ப்பு தான் இது வரை கிட்டாமல் இருந்தது.

இன்று மிகவும் மகிழ்ச்சியுடன் கீத கோவிந்தத்தில் தனக்குப் பிடித்த இந்த அஷ்டபதியைப் பாடிக்கொண்டிருப்பதற்குக் காரணம் அவனுக்கு நேற்று கிடைத்த செய்தி தான். கிருஷ்ண சைதன்யர் இன்று மாலை இவன் வாழும் கிராமத்திற்கு வருகை தருகிறார். இதனை விட பெரும்பேறு வேறு என்ன இருக்க முடியும். அது தான் மிக மிக ஆனந்தமாக இருக்கிறான் நரசிம்மதாசன்.

அவன் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்தத் தருணமும் வந்தது. நாமசங்கீர்த்தனம் செய்து கொண்டு கிருஷ்ண சைதன்ய மகாபிரபுவும் அவரது சகோதரர் நித்யானந்தரும் பல நூறு பக்தர்களுடன் வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்கள் வரும் வழியில் இருக்கும் மக்கள் எல்லோரும் அவரது தரிசனம் பெற்று கண்களில் நீர் நிறைய விழுந்து வணங்கிக் கொண்டிருக்கின்றனர். நரசிம்மதாசனும் ஓடிப் போய் பார்த்தான். கண்ணனே நேரில் வந்து நிற்பது போல் இருந்தது அவனுக்கு. தன்னை அறியாமல் நாமசங்கீர்த்தனத்திற்கு ஏற்ப நடனமாடத் தொடங்கிவிட்டான். நடுநடுவே சைதன்யரைப் பார்க்கும் போது சில நொடிகள் பிரமித்து நின்று விட்டு பின்னர் யாரோ அவனைத் தொட்டவுடன் மீண்டும் பாட்டைக் கவனிக்கத் தொடங்குகிறான். அந்த ஊர்வலம் அப்படியே நாமசங்கீர்த்தனம் செய்து கொண்டே நரசிம்மகாவிற்கு வந்து சேர்ந்தது. நாமசங்கீர்த்தனத்தை நிறைவு செய்துவிட்டு அங்கிருக்கும் கோவிலில் பக்தர்களுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார் சைதன்ய மகாபிரபு.

பக்திவழியா, ஞானவழியா, கர்மவழியா, யோகவழியா எந்த வழி கண்ணனை அடைவதற்கு எளிதான வழி என்ற உரையாடல் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. எல்லாமும் ஒரே ஊருக்குச் செல்லும் பல வழிகள் என்ற விளக்கம் தரும் போதே பக்திவழி மிகச் சிறந்த வழி; மிக எளிதான வழி என்று விளக்கிக் கொண்டிருக்கிறார் அத்வைதாசாரியார் என்னும் ஒரு சீடர். அங்கு இருப்பவர்களிலேயே வயதில் மிக மூத்த கிழவர் அவர். அவர் சொல்வதை எல்லோரும் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அந்த பக்திவழியிலேயே பல வகைகள் உண்டு. அந்தப் பல வகைகளில் ஒன்பது வகைகளைப் பற்றி பாகவதம் கூறுகிறது. அவை சிரவணம் (கண்ணனின் கதைகளை லீலைகளைக் கேட்பது), கீர்த்தனம் (கண்ணனின் புகழைப் பாடுவது), ஸ்மரணம் (கண்ணனின் புகழை நினைப்பது), பாதஸேவனம் (கண்ணனின் பாதத்தில் சேவை செய்வது), அர்ச்சனம் (கண்ணனை வழிபடுவது), வந்த்யம் (கண்ணனைப் வணங்குவது), தாஸ்யம் (கண்ணனுக்கு அடிமையாக இருப்பது), சக்யம் (கண்ணனிடம் நட்புடன் இருப்பது), ஆத்ம நிவேதனம் (கண்ணனிடம் தன் ஆத்மாவையே ஒப்படைப்பது). இந்த ஒன்பது வகை பக்திகளைப் பற்றியும் அவற்றைப் பின்பற்றி கண்ணனை அடைந்த பாகவதர்களைப் பற்றியும் அத்வைதாசாரியர் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்.

சக்யமும் (நட்பும்), தாஸ்யமும் (அடிமைத்தனமும்) பற்றி பேச்சு வரும் போது நாயக நாயகி பாவத்தைப் பற்றியும் பேசினார். அதற்கு மாதுர்ய பக்தி என்றொரு பெயரும் சொன்னார். அந்த மாதுர்ய பக்தியே இருக்கும் எல்லா பக்தி முறைகளிலும் மிக மிகச் சிறந்தது என்று சொன்னார்.

இப்படியெல்லாம் பக்தியின் முறைகளைப் பற்றி அத்வைதாசாரியர் சொல்லி வரும் போது மகாபிரபு அங்கிருப்பவர்களைப் பார்த்து ஒரு கேள்வியைக் கேட்டார்.

"அன்பர்களே. எல்லா வழிகளிலும் மிக உயர்வான வழியாக அத்வைதாசாரியர் சொன்ன மாதுர்ய பக்தியைப் பின்பற்றினால் கண்ணனை அடைய எவ்வளவு நாளாகும் என்று தெரியுமா?"

"பிரபு. கர்ம ஞான யோக வழிகளைப் பின்பற்றினால் பல்லாயிரம் பிறவிகளுக்குப் பின்னரே முக்தி கிடைக்கும். பக்தி வழியைப் பின்பற்றினால் எளிதாகக் கண்ணனின் திருவடியை அடையலாம் என்று தெரியும். ஆனால் எவ்வளவு நாட்களாகும் என்று தெரியாது. தேவரீரே சொல்லியருள வேண்டும்"

அந்தப் பதிலைக் கேட்டுச் சிரித்துக் கொண்டார் சைதன்யர்.

"நீர் சொன்னது சரி தான். பக்தி வழியில் செல்பவர்களுக்கும் பல பிறவிகளுக்குப் பின்னரே கண்ணனை அடைய முடியும். அதனால் தான் கண்ணன் 'வாஸுதேவ சர்வமிதி ச மஹாத்மா சுதுர்லப' என்று கீதையில் சொன்னான். அப்படி பல பிறவிகள் கிருஷ்ண பக்தி செய்த பின்னர் தான் உண்ணும் நீரும் தின்னும் சோறும் எல்லாமும் கண்ணன் என்ற நிலை அடைந்த மகாத்மா ஆகிறான் ஒருவன்."

"மகாபிரபு. அடியேன் இன்னும் எத்தனை பிறவிகள் பக்தி செய்ய வேண்டும்"

"அத்வைதாசாரியரே. உங்களுக்கு இன்னும் மூன்றே பிறவிகள் போதும்" இன்னும் மூன்று பிறவிகளா என்று வருந்தினார் அத்வைதாசாரியர்.

"சுவாமி. அடியேனுக்கு?"

"விந்த்யாசலா. உனக்கு இன்னும் ஐம்பது பிறவிகள் வேண்டும்" ஐம்பது பிறவிகளா என்று மலைத்துப் போனார் விந்த்யாசலர்.

"பிரபு. அடியேனுக்கு"

"குமாரதாசரே. உங்களுக்கு பத்து பிறவிகள் போதும்"

இப்படியே ஒவ்வொருவராகக் கேட்டுக் கொண்டு வரும் போது நரசிம்மதாசனும் கேட்டான்.

"நரசிம்மதாசரே. உங்களுக்கு இன்னும் ஐநூறு பிறவிகள் வேண்டும்" அதனைக் கேட்டவுடன் ஆனந்த நடனமாடத் தொடங்கிவிட்டான் நரசிம்மதாசன்.

"ஆகா. ஆகா. இன்னும் ஐநூறு பிறவிகள். ஐநூறு பிறவிகள். பின்னர் தான் கண்ணனை அடைவேன்"

இப்படி ஒரு பைத்தியமா என்று எல்லோரும் வியப்புடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இந்தப் பிறவியிலேயே இறைவனை அடைந்துவிட வேண்டும் என்று எண்ணாமல் ஐநூறு பிறவிகள் சென்ற பின்னர் தான் அடையலாம் என்று சொன்னால் கூத்தாடுகிறானே இந்த பைத்தியக்காரன் என்று நினைத்தார்கள்.

"நரசிம்மதாசரே. ஐநூறு பிறவிகள் காத்திருக்க வேண்டும் என்பதில் உங்களுக்கு வருத்தம் இல்லையா?"

"இல்லை பிரபு. நீங்கள் விரும்பினால் அடியேனை இந்தப் பிறவியிலேயே கடைத்தேற்றிவிடுவீர்கள் என்று அறிவேன். ஆனால் தங்களின் பெருமைகளைப் பாடிப் பரவி அனுபவித்து வாழ அடியேனுக்கு ஒரு வாய்ப்பாகத் தான் இந்த ஐநூறு பிறவிகளைத் தந்திருக்கிறீர்கள். அந்த ஐநூறு பிறவிகளிலும் தங்கள் பெருமையைப் பாடிப் பரவி மகிழ்ந்து வாழ்வேனே. ஒன்றா இரண்டா ஐநூறு பிறவிகள். ஐநூறு பிறவிகள். போதும் என்ற அளவிற்குக் கிருஷ்ணலீலாம்ருதத்தை அருந்தி மகிழ கிடைத்த வாய்ப்பல்லவா இது. அதனால் தான் ஆனந்தம் சுவாமி"

அவன் சொன்னதைக் கேட்டு அனைவரும் மலைத்துப் போய்விட்டனர்.

"நரசிம்மதாசரே. நீர் சொன்னது சரி தான். ஆனால் நீங்கள் நேரடியாக பக்தி மார்க்கத்திலேயே இருக்கப் போவதில்லை. மற்ற வழிகளிலும் சென்று பார்த்து கொஞ்ச காலம் அலைபாய்ந்து பின்னர் தான் மீண்டும் பக்தி வழிக்கு வருவீர்கள். அதனையும் மனத்தில் வைத்திருங்கள். ஒவ்வொரு பிறவியும் தவறிப் போவதற்கு ஒரு வாய்ப்பு என்பதையும் நினைவில் வைத்திருங்கள்"

"சுவாமி. நீங்கள் எந்த வழியில் விரும்புகிறீர்களோ அப்படியே நடக்கட்டும். அடியேன் அலைபாய்ந்து பின்னர் தான் உங்கள் திருவடிகளை அடைய வேண்டும் என்பது தங்கள் சித்தம் என்றால் அதுவே அடியேனின் பெரும்பாக்கியம்.

திவி வா புவி வா மமாஸ்து வாசோ
நரகே வா நரகாந்தக ப்ரகாமம்
அவதீரித சாரதாரவிந்தௌ
சரணௌ தே மரணேபி சிந்தயாமி

சொர்க்கத்திலோ பூமியிலோ நரகத்திலோ எனக்கு எங்கு வாசம் என்பது நரகாசுரனைக் கொன்றவனே உன் விருப்பப்படி நடக்கட்டும். ஒரே ஒரு விண்ணப்பம் மட்டும் உண்டு. எந்த நிலையிலும் மரணம் அடையும் போதும் உன்னுடைய மழைக்காலத் தாமரை போன்ற திருவடிகளை சிந்திக்கும் நினைவை மட்டும் அருள்வாய்"

(நர்சிஹ்ம்தாஸ் என்ற வடசொல்லை நரசிம்மதாசன் என்று இங்கே எழுதியிருக்கிறேன்)