புல்லாகிப் பூண்டாகி - அத்தியாயம் 14 (நிறைவு)

காலையில் வெகு சீக்கிரமே கந்தனுக்கு விழிப்பு வந்துவிட்டது. படுக்கையில் அவனை அணைத்தபடியே படுத்திருந்த மனைவியைக் குளிருக்கு இதமாக கந்தனும் இறுக்கி அணைத்துக் கொண்டான். குழந்தைகள் இருவரும் பக்கத்தில் படுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். நேற்று இரவு பன்னிரண்டு மணிவரை விழித்திருந்து பிறந்த நாள் வாழ்த்துகள் சொல்லிவிட்டு பரிசையும் கொடுத்துவிட்டு இப்போது நன்கு தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறாள் கந்தனின் மனைவி. இன்றைக்கு கோழி பிரியாணியும் மீன் வறுவலும் செய்யச் சொல்லியிருந்தான். 'பிறந்த நாளும் அதுவுமா பாயசம் பண்ணாம சிக்கனும் மீனும் கேக்குதா உனக்கு' என்று வழக்கமாக ஒவ்வொரு வருடமும் சொல்வதையே சொல்லிவிட்டு பிரியாணியும் மீன் வறுவலும் செய்ய ஒத்துக் கொண்டாள். ஒவ்வொரு பிறந்த நாளன்றும் தவறாமல் தோன்றும் தொடர்ச்சியான எண்ணங்கள் இந்த முறையும் வந்து கந்தனைத் தூங்கவிடாமல் செய்து கொண்டிருக்கிறது.

ஏறக்குறைய பத்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டது திருவண்ணாமலையில் தாத்தாவோடு பேசி. இன்றோடு கந்தனுக்கு முப்பத்தைந்து வயது நிரம்பிவிட்டது. அன்று தாத்தா சொன்னது எதையுமே இன்னும் நம்பமுடியாமல் தான் இருக்கிறது. கேசவனிடம் கூட அன்று தாத்தாவும் அவனும் பேசியதைப் பற்றிச் சொல்லவில்லை. இவனுக்குள்ளேயே இருக்கிறது அன்று கண்ட கனவுகளும் உரையாடல்களும். அந்தக் கனவுகளையும் உரையாடல்களையும் பற்றி நினைத்தால் ஒரு கேள்விக்கு விடை கிடைக்கும். ஆனால் அதிலிருந்து பத்து கேள்விகள் தோன்றும். அதனால் குழப்பம் அதிகமானதே தவிர குறையவில்லை. அவனுடைய குணங்களிலும் எந்த வித நல்லதும் தெரியவில்லை. என்றும் போல் பெரிய ஈகோவோடு தான் இன்றும் இருக்கிறான். யாராவது இவனைப் புகழ்ந்தால் மிகவும் பிடிக்கிறது. குழந்தைகளிடம் அடிக்கடி கோவித்துக் கொள்கிறான்; அடிக்கிறான். மனைவியிடம் சண்டையென்றால் அந்தக் கோபமும் குழந்தைகளிடம் அடியாக இறங்குகிறது. இப்படி எத்தனையோ சொல்லலாம். தன்னைத் தானே இந்த நிலையில் எல்லாம் பார்க்கும் போது ஆன்மிக வளர்ச்சி உள்ளவன் மாதிரியே தோன்றுவதில்லை கந்தனுக்கு. ஆன்மிக வளர்ச்சி என்ன, ஒரு நல்ல மனிதன் என்று கூடச் சொல்ல முடியாது.

திருவண்ணாமலையிலிருந்து திரும்பி வந்த பிறகு 'இதெல்லாம் முழுக்க முழுக்க கற்பனை - பொய்' என்று உறுதியாகத் தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொண்டான் கந்தன். ஆனால் பின்னர் தாத்தாவுடன் கிடைத்த அனுபவங்கள் அவனை மீண்டும் குழப்பிவிட்டன. இவற்றை எல்லாம் நம்பவும் முடியவில்லை. நம்பாமல் இருக்கவும் முடியவில்லை.

தாத்தாவுடன் பேசிய ஓரிரு வருடங்களிலேயே கந்தனுக்குத் திருமணம் நிச்சயமானது. பெண்ணும் சென்னையிலேயே பணி புரிந்து கொண்டிருந்தாள். அதனால் நிச்சயதார்த்தத்திற்கும் திருமணத்திற்கும் நடுவில் இருந்த ஆறு மாதங்கள் அருமையாகச் சென்றன. இருவரும் தினந்தோறும் சந்தித்துக் கொண்டார்கள். எங்கெல்லாம் காதலர்கள் சுற்றலாமோ அங்கெல்லாம் சென்றார்கள்.

அப்படி இருக்கும் போது கேசவன் ஒரு முறை தொலைபேசி தாத்தாவுக்கு உடல் நலமின்றி மருத்துவமனையில் சேர்த்திருப்பதாகச் சொன்னான். கேசவனும் கந்தனும் தாத்தாவைப் பார்க்க மயிலாப்பூரில் இருந்த மருத்துவமனைக்குச் சென்றனர். போகும் போது சாயி பாபா கோவிலுக்குச் சென்று அங்கிருந்து உதி (சீரடி சாயிபாபா கோவிலில் எரிந்து கொண்டிருக்கும் அணையாத நெருப்பின் சாம்பல்) எடுத்துக் கொண்டு போய் கொடுக்கலாம் என்று கேசவன் சொன்னதால் அப்படியே செய்தார்கள்.

மருத்துவமனையில் இருவரையும் பார்த்த தாத்தா மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருவரையும் வரவேற்றார்.

"எப்ப முகூர்த்தம் மோகன்?"

கந்தனுக்கு முதலில் என்ன கேட்கிறார் என்று புரியவில்லை. முதல் கேள்வியே திருமணத்தைப் பற்றி இருக்கும் என்று கந்தன் எதிர்பார்க்கவில்லை.

"எப்ப முகூர்த்தம்?"

"அக்டோபர் மாசம் தாத்தா"

"ஐப்பசியா?"

ஒரு நிமிடம் திகைத்துவிட்டு "ஆமாம் தாத்தா. ஐப்பசி தான்"

"நான் வர்றேன்"

"கட்டாயம் வாங்க தாத்தா. நான் அடுத்த தடவை வந்து பத்திரிக்கை வைக்கிறேன்"

கேசவன் உதியைத் தாத்தா நெற்றியில் இட்டுவிட்டான். பின்னர் அவர்கள் இருவரும் கொஞ்ச நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். கூட இருந்து கவனித்துக் கொண்டிருந்தவர் சைகையில் 'போதும் பேசியது. அவர் கொஞ்ச நேரம் படுக்கட்டும்' என்று சொன்னதால் இருவரும் தாத்தாவிடம் விடை பெற்று கிளம்பினார்கள்.

நான்கு நாட்களுக்குப் பின்னர் கந்தன் கேசவனுக்குத் தொலைபேசினான்.

"கேசவா. தாத்தாவுக்கு பத்திரிக்கை வைக்க இன்னைக்குப் போகலாம்ன்னு இருக்கேன். நீயும் வர்றியா?"

"தாத்தா இன்னைக்கு காலையில போயிட்டாருடா. உனக்கு கல்யாணம் நிச்சயம் ஆயிருக்கிறதால உன்கிட்ட சொல்ல வேணாம்ன்னு எங்க அப்பா சொல்லிட்டார். அதான் உனக்கு சொல்லலை"

கந்தனுக்குக் கொஞ்சம் சுருக்கென்றிருந்தது. திருமணத்திற்கு வருவேன் என்று சொன்னவர் அதற்குள் இறந்து போய்விட்டாரே என்று தோன்றியது. அவர் ஆசைப்பட்டார்; ஆனால் அதற்குள் அவர் நேரம் வந்துவிட்டது போல என்று எண்ணிக் கொண்டான்.

"நீ போய் பாத்துட்டு வந்தாச்சா?"

"ம். காலையிலயே போயிட்டு வந்துட்டேன்"

"எங்கேன்னு சொல்லு. நான் போயி பாக்குறேன்"

"டேய். உனக்கு கல்யாணம் நிச்சயம் ஆயிட்டதால நீ போகக்கூடாது"

"ஆமாம். அதுவும் சரி தான். ஆனா அவரை கடைசியா ஒரு தடவை பாக்கணுமேடா"

"அதான் நாலு நாளைக்கு முன்னாடி தானே பாத்தோம். பரவாயில்லை"

அரை மனத்துடன் சரி என்று சொல்லிவிட்டான் கந்தன்.

திருமண நாளும் வந்தது. கந்தன் முழுவதுமாகத் தாத்தாவை மறந்தே போய்விட்டான். கோலாகலமாக சொந்த ஊரில் திருமணம் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. நண்பர்கள் எல்லாம் வந்திருக்கிறார்கள். கேசவனும் வந்திருக்கிறான்.

ஐயரிடம் முதலிலேயே சொல்லிவிட்டான். மந்திரங்களை எல்லாம் அவர் மட்டுமே சொல்லாமல் அவனையும் சொல்லவைக்க வேண்டுமென்று. இந்தக் காலத்தில் இப்படி ஒருவனா என்று ஐயர் நினைத்திருப்பார். ஆனால் கந்தன் கேட்டுக் கொண்டபடி எல்லா மந்திரங்களையும் அவனையும் சொல்லவைத்தார். மணமேடையில் பெண் வந்து அமர்ந்ததும் ஒவ்வொரு சடங்கையும் செய்யும் போது அதற்கு என்ன பொருள் என்று பெண்ணிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். அவளோ இவன் சொல்வதில் பாதியைக் காதில் வாங்கிக் கொண்டு மீதி நேரம் அவள் நண்பர்கள் யார் யார் வந்திருக்கிறார்கள் என்று நோட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

கெட்டி மேளம் கொட்டி 'மாங்கல்யம் தந்துதானேன' மந்திரத்தோடு தாலியும் கட்டியாயிற்று. நண்பர்கள், நெருங்கிய சுற்றத்தார்கள் என்று நிறைய பேர் மணமேடைக்கே வந்து கைகுலுக்கி வாழ்த்துகள் சொன்னார்கள். அந்த சிறு கூட்டம் கலைந்து மேடையிலிருந்து சென்ற பின்னர் தற்செயலாக மேடைக்கு அருகில் பெரியவர்கள் அமர இடப்பட்டிருந்த இருக்கைகளின் மேல் கந்தனின் பார்வை விழுந்தது. அங்கே தாத்தா சிரித்த படியே உட்கார்ந்து கொண்டு கையைத் தூக்கி ஆசிர்வதித்துக் கொண்டிருந்தார். ஒரு நொடி திகைத்து மறுபடியும் பார்க்கும் போது அவரைக் காணவில்லை. திகைப்பாக இருந்தாலும் ஏதோ பிரமை என்று கந்தன் நினைத்துக் கொண்டான்.

அன்று மாலை கேசவனும் கந்தனும் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். நண்பர்களின் கேலிகளையும் கிண்டல்களையும் கேட்டுக் கேட்டு அலுத்துப் போய்விடும் நிலைக்குக் கந்தன் வந்திருந்தான். இப்போது தான் கேசவனுடன் தனியாகப் பேச வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கிறது. அப்போது அவன் சொன்னதைக் கேட்டு மீண்டும் ஒருமுறை திகைத்தான் கந்தன்.

"கந்தா. தாத்தா கல்யாணத்துக்கு வந்திருந்தார். பாத்தியா?"