மதுரையம்பதிக்கு வணக்கம் (கேள்வி பதில் 6)

ஆன்மிகத்தில் எல்லையில்லா ஆர்வம் கொண்டவர், ஆசார்ய ஹ்ருதயத்தை அறிந்தவர், அன்னையின் அருட்பாலகர் மதுரையம்பதி வளர் சந்திரமௌலி அண்ணன் ஒரு அருமையான கேள்வியைக் கேட்டிருக்கிறார்.

அத்வைதம் / விசிஷ்டாத்வைதம் / துவைதம் ஆகிய மூன்றில் எதை நீங்க உங்களுக்கு ஏற்றதாக நினைக்கிறீங்க? [ஏதேனும் ஒன்றை மட்டும் சொல்லவும்]. ஏன் அது உங்களுக்கு ஏற்றதுன்னு நினைக்கிறீங்க?

இது தான் அவருடைய கேள்வி.

அவரவர் தமதமது அறிவறி வகைவகை
அவரவர் இறையவர் என அடி அடைவர்கள்
அவரவர் இறையவர் குறைவிலர் இறையவர்
அவரவர் விதிவழி அடைய நின்றனரே

என்று நம்மாழ்வார் அருளிய பாசுர வரிகள் தான் என் எண்ணமும். ஆனால் குறிப்பிட்டு ஒன்றை மட்டும் சொல்லவேண்டும் என்று பணித்திருப்பதால் சொல்கிறேன். அடியேன் சிறிய ஞானத்தன் என்பதை நினைவில் வைத்திருக்க வேண்டுகிறேன். :-)

இப்போது சுருக்கமாக மூன்று தத்துவங்களைப் பற்றியும் சொல்லுகிறேன் - மௌலிக்காக இல்லை. மற்றவருக்காக. :-)

அத்வைதம் சொல்வது - இறை (ப்ரம்மம்), உயிர் (ஜீவன்) இரண்டும் ஒன்றே. இறையொன்றே இருக்கிறது. உலகம் பொய்த்தோற்றம். உயிர் தானே இறையாக இருப்பதை உணர்வதே விடுதலை (முக்தி/மோக்ஷம்).

ஒன்றே உண்டு; வேறொன்று இல்லை என்று சொல்வதால் இந்தத் தத்துவத்திற்கு அத்வைதம் (அல்லிருமை) என்று பெயர்.

விசிஷ்டாத்வைதம் சொல்வது - இறை, உயிர், உலகம் மூன்றுமே மெய்ப்பொருட்கள். உயிர்களும் உலகங்களும் இறையின் அங்கங்களாக இருக்கின்றன. அவ்வகையில் இறை ஒன்றே உண்டு. அங்கங்கள் முழுமைக்கு என்றும் அடங்கியவை என்று உயிர் உணர்ந்து தன் உண்மை உருவை அடையும் போது விடுதலை.

மூன்று பொருட்கள் உண்டு; ஆனால் அவற்றில் கடைசி இரண்டு முதலாவதான இறையின் அங்கங்கள் என்பதால் இறையொன்றே அங்கங்களுடன் உண்டு என்று சொல்வதால் இந்தத் தத்துவத்திற்கு விசிஷ்டாத்வைதம் (விதப்பொருமை) என்று பெயர்.

த்வைதம் சொல்வது - இறை, உயிர், உலகம் மூன்றுமே மெய்ப்பொருட்கள். மூன்றும் வெவ்வேறானவை. உயிர்களும் உலகங்களும் இறைக்கு அடங்கியவை.

இரண்டிரண்டாக எதையும் எதிர் எதிர் நிலையில் வைத்துச் சொல்லுவதால் இந்தத் தத்துவத்திற்கு த்வைதம் (இருமை) என்று பெயர்.

மூன்று தத்துவங்களும் தென்னாட்டில் தோன்றியவை. அந்தத் தத்துவங்கள் தென்னாட்டில் பல நூற்றாண்டுகளாக இருந்து வந்தவை. அவற்றை வெளிக்கொணர்ந்து வேத நெறியும் அத்தத்துவங்களையே சொல்கின்றன என்று நிலைநாட்டியவர்களையே இன்று நாம் அந்தத் தத்துவங்களைத் தோற்றுவித்தவர்களாக எண்ணிக் கொள்கிறொம்; ஆனால் அவை ஆதிசங்கரருக்கு முன்னரே, இராமானுஜருக்கு முன்னரே, மத்வருக்கு முன்னரே இருந்தவையே. இவர்கள் அந்த அந்த தத்துவங்களை தான் வேத நெறியின் முதன்மை நூற்களான உபநிடதங்கள், பிரம்ம சூத்திரம், பகவத் கீதை மூன்றுமே சொல்கின்றன என்று நிலைநாட்டியவர்கள். அவர்கள் அவற்றைத் தோற்றுவித்தவர்கள் இல்லை.

இந்த மூன்று நூற்களிலும் இம்மூன்று தத்துவங்களையும் கூறும் கருத்துகள் இருக்கின்றன. அபேத ஸ்ருதிகள் என்னும் 'உயிர், உலகம், இறை இவற்றிற்கிடையே வேறுபாடின்மையைக் கூறும் வாக்கியங்கள்' இருக்கின்றன. பேத ஸ்ருதிகள் என்னும் 'உயிர், உலகம், இறை இவற்றிற்கிடையே உள்ள வேறுபாடுகளைக் கூறும் வாக்கியங்கள்' இருக்கின்றன. கடக ஸ்ருதிகள் என்னும் 'வேறுபாடின்மையையும் வேறுபாடுகளையும் கூறும் வாக்கியங்களை இணைக்கும் வாக்கியங்கள்' இருக்கின்றன.

அத்வைதிகள் அபேத ஸ்ருதிகளையும் அவற்றின் நான்கு மஹாவாக்கியங்களையும் முதன்மையாகக் கொண்டு அத்வைதத்தை நிலை நாட்டுகிறார்கள். அவர்கள் பேத ஸ்ருதிகளுக்குப் பொருள் சொல்வதில்லை.

த்வைதிகள் பேத ஸ்ருதிகளை முதன்மையாகக் கொண்டு த்வைதத்தை நிலை நாட்டுகிறார்கள். அவர்கள் அபேத ஸ்ருதிகளுக்குப் பொருள் சொல்வதில்லை.

விசிஷ்டாத்வைதிகள் கடக ஸ்ருதிகளை முதன்மையாகக் கொள்வதால் அதற்கேற்ப பேத ஸ்ருதிகளுக்கும், அபேத ஸ்ருதிகளுக்கும் பொருள் கூறுகிறார்கள்.

இதுவரை இந்த மூன்று தத்துவங்களைப் பற்றி சுருக்கமாகச் சொன்னேன். அப்படிச் சொன்னதிலேயே என் மனத்திற்குகந்த தத்துவம் எது என்றும் அது ஏன் என்றும் குறிப்பாகச் சொல்லியிருக்கிறேன். இனி மேல் வெளிப்படையாகச் சொல்கிறேன்.

எங்கள் குடும்பத்தில் யாருக்கும் தத்துவங்களில் ஈடுபாடு இல்லை. எங்கள் குடும்பம் சிருங்கேரி மடத்தின் சீடர்கள் என்று சொல்லிக் கொண்டாலும் நேரடித் தொடர்பு பல காலமாக இல்லை. அதனால் பிறப்பால் நான் அத்வைதி என்று தொடக்கத்தில் நினைத்துக் கொண்டேன். குலக்கடவுள் முருகப்பெருமான். பள்ளிக்காலம் முடியும் வரை அன்னையின் முருக பக்தி ஆட்கொண்டிருந்தது. தத்துவங்களில் அந்த வயதில் இறங்கவில்லை.

அன்னையின் மறைவிற்குப் பிறகு கல்லூரிக்காலத்தில் கண்ணனின் அறிமுகம் கிட்டியது. கீதையின் அறிமுகம் கிட்டியது; நாலாயிரத்தின் அறிமுகம் கிட்டியது; கண்ணனிடம் நெருக்கம் ஏற்பட்டது. குலக்கடவுளின் ஈர்ப்பினை ஒத்த ஈர்ப்பாக கண்ணனின் ஈர்ப்பும் இருந்தது. அதனால் அவன் என் காமக்கடவுள் (இஷ்டதெய்வம்) என்றும் சொல்லத் தொடங்கினேன்.

கீதையைப் படிக்கத் தொடங்கியவுடன் தத்துவ ஆராய்ச்சி தொடங்கியது. அத்வைத, த்வைத, விசிஷ்டாத்வைதங்களைப் படிக்கத் தொடங்கினேன். நாலாயிரத்தின் துணையுடன் அவற்றைப் படிக்கத் தொடங்கியதால் விசிஷ்டாத்வைதத்திலேயே மனம் பற்றுதல் கொண்டது. அத்வைதமும் த்வைதமும் மனத்திற்கு ஏற்புடையதாக இல்லை. அதற்குத் தமிழின் பால் கொண்ட பற்றுதலும் காரணமாக இருக்கலாம். அத்வைத த்வைத தத்துவங்களைப் படிக்க வடமொழி நூற்களே இருந்தன. நாலாயிரத்தைப் போல் தமிழ் கூறும் தத்துவம் இது என்று கூறும் வகையில் அவ்விரண்டும் இல்லை.

விசிஷ்டாத்வைதம் கடக ஸ்ருதிகளை எடுத்துக் கொள்வதால் முழுமையாக பேத அபேத ஸ்ருதிகளுக்கும் பொருள் சொல்கிறது. அதனால் இதுவே முழுமையான தத்துவம் என்ற எண்ணமும் உண்டு.

சைவ சித்தாந்தத்தையும் அந்தத் தமிழார்வம் என்ற வகையிலேயே படிக்கத் தொடங்கினேன். விசிஷ்டாத்வைதமும் சைவ சித்தாந்தமும் ஏறக்குறைய ஒரே தத்துவம் தான் என்று படிக்கப் படிக்கத் தோன்றியது. விசிஷ்டாத்வைதம் பக்திக்கு முதன்மை இடம் கொடுக்க சைவ சித்தாந்தம் யோகத்திற்கு முதன்மை இடம் கொடுத்தது. அது ஒன்று மட்டுமே வேறுபாடு. மற்ற படி தத்துவம் என்று பார்த்தால் இரண்டும் ஒன்றே. இன்னொரு வேறுபாடும் உண்டு. விசிஷ்டாத்வைதம் விஷ்ணு பரம் சொல்லும்; சைவசித்தாந்தம் சிவபரம் சொல்லும்.

இன்னும் நிறைய சொல்லிக் கொண்டே செல்லலாம். ஆனால் மௌலி கேட்ட கேள்விக்கு ஒரு வரியில் பதில் சொன்னால் அந்த பதில்: விசிஷ்டாத்வைதம் தான் என் மனத்திற்கு உகந்ததாக தற்போது இருக்கிறது. :-)