புல்லாகிப் பூண்டாகி - அத்தியாயம் 2

முதல் அத்தியாயத்தை இங்கே பாருங்கள்.




திருவண்ணாமலை பேருந்து நிலையம் வந்தவுடன் ஆவலுடன் அருணாச்சல மலையைப் பார்த்தான் கந்தன். பஞ்சபூதங்களில் நெருப்பு உருவம் இந்த மலை என்று படித்திருக்கிறான். எல்லா மலைகளும் ஒரு காலத்தில் நெருப்பாக இருந்தது தானே என்று நினைத்துக் கொண்டான். பின்னே எரிமலைக் குழம்பில் இருந்து தானே எல்லாம் மலையும் உருவானது?! கேசவனிடம் அதனைச் சொல்லியிருந்தால் இமயமலை அப்படித் தோன்றவில்லை என்று விளக்கியிருப்பான். ஆனால் அவனிடம் சொன்னால் திருவண்ணாமலை திருத்தலத்தைப் பற்றி கந்தன் கேலி செய்கிறான் என்று நினைத்துவிட்டால்? மனம் வருத்தப்பட்டால்? மனம் வருத்தப்படுகிறது என்று சொல்லி எதிர்த்து ஏதாவது சொல்பவனாக இருந்தாலாவது ஏதாவது பேசலாம். இந்தக் கேசவன் அது கூட செய்யமாட்டான். மனம் புண்பட்டாலும் ஒரு புன்சிரிப்பு மட்டும் தான். அப்படிப்பட்டவனை புண்படுத்தத் தான் மனம் வருமா? இவன் ரொம்பவே சாது என்று வழக்கம் போல் நினைத்துக் கொண்டான் கந்தன்.

கேசவனோ பேருந்தில் உட்கார்ந்தவாறே யாரையோ தேடிக் கொண்டிருந்தான். அவன் தேடியவர் கிடைத்துவிட்டார்கள் போலும். ஒரு புன்சிரிப்பு அவன் முகத்தில் தவழ்ந்தது. 'மணிகண்டா. மணிகண்டா' என்று யாரையோ அழைத்தான். அந்தப் பெயரைக் கேட்டவுடன் தான் கந்தனுக்கு மணிகண்டனுடைய ஊர் திருவண்ணாமலை என்பதும் மணிகண்டனின் குடும்பம் தான் தாத்தாவுக்குத் தினமும் உணவு சமைத்துக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதும் நினைவிற்கு வந்தது.

மணிகண்டன் பேருந்திற்குப் பக்கத்தில் வந்து 'வாங்க அண்ணா. வாங்க கந்தன் அண்ணா. நல்லா இருக்கீங்களா?' என்று நலம் விசாரித்தான். கந்தன் ஒரே ஒரு முறை தான் மணிகண்டனைப் பார்த்திருக்கிறான். பல ஆண்டுகள் பழகியவரையே எளிதில் மறந்துவிடுகின்றவனுக்கு ஒரு முறை பார்த்தவர்களா நினைவில் இருப்பார்கள்?! அன்பாக விசாரித்த மணிகண்டனை அப்போது தான் முதன்முதலில் பார்ப்பது போல் பார்த்து 'நல்லா இருக்கேன் மணிகண்டன். நீ எப்படி இருக்கிறாய்?' என்று விசாரித்தான்.

மணிகண்டன் அதற்கு பதில் சொல்லாமல் இருவரும் கொண்டு வந்த சின்ன பைகளை கையில் எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பிவிட்டான். இருவரும் அவனைப் பின் தொடர்ந்தார்கள். கொஞ்ச நேர நடைக்குப் பின் கோவில் வாசல் வந்தது. கந்தனுக்கு உடனே உள்ளே நுழையத் தான் ஆசை. ஆனால் மணிகண்டன் கோவிலின் இடப்பக்கமாகப் போவதைப் பார்த்துப் பேசாமல் நடந்தான். கோவிலின் இடப்புறம் இருக்கும் ஒரு தெருவில் இருக்கும் வீட்டிற்கு அவர்களை அழைத்துச் சென்றான். 'அம்மா. கேசவன் அண்ணாவும் கந்தன் அண்ணாவும் வந்தாச்சு' என்று குரல் கொடுத்தான்.

உள்ளிருந்து நடுத்தர வயது அம்மா ஒருவர் வெளியே வந்து 'வாங்கப்பா. பஸ் பிரயாணம் எல்லாம் எப்படி இருந்தது?' என்று கேட்டு வீட்டிற்குள் அழைத்துச் சென்றார்கள். கந்தன் ஒரு புன்னகையோடு நிறுத்திக் கொள்ள கேசவன் தான் பயணத்தைப் பற்றி சொன்னான். மோர் வேண்டுமா காபி வேண்டுமா என்று கேட்டு கந்தனுக்கு மோரும் கேசவனுக்குக் காப்பியும் தந்தார்கள்.

கந்தன் மோர் குடித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே 'கந்தன். உங்களுக்கு திருப்புகழ் நல்லா தெரியும்ன்னு மாமா சொல்லியிருக்கார். அப்படியா?' என்று கேட்டார்கள். அவர்கள் தாத்தாவைத் தான் மாமா என்று கூறுகிறார்கள் என்று கந்தனுக்கு ஏற்கனவே தெரியும். கேசவன் தான் தாத்தாவிடம் கந்தனுக்குத் திருப்புகழ் தெரியும் என்று சொல்லியிருப்பான் என்று நினைத்துக் கொண்டான். 'அம்மா. என்னை சும்மா வா போன்னே பேசுங்க. மரியாதையெல்லாம் வேண்டாம்' என்று சொல்லிவிட்டு, 'ஆமாம் அம்மா. கொஞ்சம் கொஞ்சம் தெரியும்' என்று சொன்னான். எங்கே திருப்புகழ் பாடச் சொல்லிடுவாங்களோ என்று உள்ளூரப் பயந்தான். நல்ல வேளையாக அவர்கள் ஒன்றும் கேட்கவில்லை.

மோரும் காப்பியும் குடித்து முடித்த பிறகு, 'இப்பவே மாமாவைப் பார்க்க போறீங்களா இல்லை சாப்புட்டுட்டுப் போறீங்களா?' என்று கேட்டார். கந்தனுக்கோ முதலில் கோவிலுக்குச் செல்ல வேண்டும் என்று ஆவல். ஆனால் கேசவன் பேசட்டும் என்று சும்மா இருந்துவிட்டான்.

கேசவன், 'இப்பவே தாத்தாவைப் பார்க்கப் போகிறோம் அம்மா' என்று சொன்னவுடன் சரி என்று சொல்லி மணிகண்டனையும் கூட அனுப்பினார்கள். மலையில் கொஞ்ச தூரம் ஏறிப் போனால் 'அடிமுடி கோவில்' என்றொரு சிறிய கோவில் இருக்கிறது. கோவிலுக்கு முன்னால் கோவிலை ஒட்டியபடியே ஒரு சின்ன குடிசையும் இருக்கிறது. அங்கே தான் தாத்தா வசிக்கிறார். மணிகண்டன் வேக வேகமாக மலையில் ஏறிவிட்டான். கேசவனும் கந்தனும் அந்த மலையில் ஏறுவது இது தான் முதல் தடவை என்பதால் கொஞ்சம் மெதுவாகத் தான் ஏறினார்கள். போகும் வழியில் ஒருவர் சில ஆடுகளின் பின்னே வந்தார். அவரிடன் மணிகண்டன் 'தாத்தாவைப் பாத்தீங்களா?' என்று கேட்க அவரும் 'பாத்தேன் தம்பி. சாமி வெளிய தான் உக்காந்திருக்குது' என்று சொன்னார். அவரும் ஆடுகளும் கடந்து போகும் வரை கந்தனும் கேசவனும் அசையாமல் நின்றிருந்தார்கள். மணிகண்டன் 'நல்ல வேளை தாத்தா தூங்கலை போலிருக்கு. இப்பத் தான் தாத்தாவுக்குச் சாப்பாடு குடுத்துட்டு வந்தேன். சாப்புட்டுட்டு கொஞ்ச நேரம் படுத்திருப்பார் தாத்தா. அதான் கேட்டேன்' என்று விளக்கினான்.

அடி முடி கோவிலுக்குப் பக்கத்தில் வந்த போது தாத்தா புன்னகையுடன் கால் மேல் கால் போட்டபடி ஒரு சின்ன பாறை மேல் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தார். கேசவனும் கந்தனும் வந்து தாத்தாவை வணங்கியவுடன் 'வா மோகன். நல்லா இருக்கியா?' என்று கந்தனை விசாரித்தார். கந்தன் 'நல்லா இருக்கேன் தாத்தா' என்று சொன்னான். கேசவனை ஒன்றும் கேட்கவில்லையே என்று கந்தன் எண்ணிக் கொண்டிருக்க, கேசவனோ புன்னகையுடன் தாத்தாவையே பார்த்தபடி நின்று கொண்டிருந்தான்.

கையில் இருந்த பையில் இருந்து எதையோ எடுத்தான் கேசவன். அவன் கையில் ஒரு பை இருந்ததையே அப்போது தான் பார்த்தான் கந்தன். பையில் இருந்து ஒரு வேட்டியும் அங்கவஸ்திரமும் வந்தன. அவற்றை தாத்தாவின் காலடியில் வைத்து அதன் மேல் ஒரு நூறு ரூபாய் நோட்டையும் வைத்தான் கேசவன். பின்னர் தாத்தாவிடம் 'தாத்தா. இந்த நூறு ரூபாயை உங்க மருந்து செலவுக்கு வைத்துக் கொள்ளுங்கள்' என்றான். 'ஆகா பழி வாங்கிவிட்டானே. சொல்லியிருந்தால் நானும் ஏதாவது வாங்கி வந்திருப்பேனே' என்று நினைத்தான் கந்தன். மூவாயிரம் ரூபாய் சம்பளம் வாங்கும் கேசவன் நூறு ரூபாய் தாத்தாவுக்குக் கொடுக்கும் போது எட்டாயிரம் சம்பளம் வாங்கும் தான் அதைவிடக் குறைவாகக் கொடுக்கக் கூடாது என்று ஒரு ஐநூறு ரூபாய்த் தாளை எடுத்து வேட்டி அங்கவஸ்திரத்தின் மேல் வைத்தான். பின்னர் தாத்தாவை அவன் பார்த்த போது கண்ணில் ஓரத்தில் ஒரு சின்ன கருவம் தெரிந்தது போல் இருந்தது.

தாத்தா, 'மணிகண்டா. இதை எடுத்து வை.' என்று சொன்னார். கந்தனுக்கும் கேசவனுக்கும் மகிழ்ச்சி. மணிகண்டன் அவற்றை எடுத்து வைக்கும் போது 'இங்கே வா' என்று கூப்பிட்டு கந்தன் வைத்த ஐநூறு ரூபாயை எடுத்து வைத்துக் கொண்டார். கந்தனுக்கு சுருக்கென்றது. ஒரு வேளை தான் கருவத்துடன் வைத்தது தாத்தாவிற்குத் தெரிந்துவிட்டதோ; அதனால் அந்தப் பணத்தைத் திருப்பிக் கொடுத்துவிடப் போகிறாரோ என்ற கலக்கம் கந்தனிடம் வந்தது.

அடுத்த அத்தியாயம் இங்கே