பாரதியின் வசனகவிதை: காற்று - 2

பாரதியார் எழுதிய 'காற்று' என்னும் தலைப்பில் உள்ள வசன கவிதையின் இரண்டாம் பாகத்தை இங்கே கொடுக்கிறேன். முதல் பாகத்தில் ஒரு கதையை சொல்லி, பின்னர் காற்றுத்தேவன் ஒவ்வொரு உயிருக்கும் பிராணனாக இருக்கிறான் என்று கூறி, காற்றுத்தேவனை வணங்கினார் பாரதியார் - அதனைப் போன பதிவில் பார்த்தோம். இரண்டாம் பகுதியில் காற்றுத்தேவன் புயலாக மாறினால் எப்படி அழிவுசக்தியாக உருவெடுக்கிறான் என்பதைக் கூறுகிறார். இறைவனே ஆக்கவும் அழிக்கவும் செய்கிறான் என்பதைக் கூறுதல் இது.

Dec 11ம் தேதி பாரதியாரின் பிறந்த நாள். அந்த நன்னாளில் பாட்டுக்கொரு புலவனைப் போற்றுவோம்.

---------------------------------------------------------------

நடுக் கடல். தனிக் கப்பல். வானமே சினந்து வருவது போன்ற புயற்காற்று. அலைகள் சாரி வீசுகின்றன. நிர்த்தூளிப் படுகின்றன. அவை மோதி வெடிக்கின்றன. சூறையாடுகின்றன. கப்பல் நிர்த்தனஞ் செய்கிறது; மின் வேகத்தில் எற்றப்படுகின்றது; பாறையில் மோதிவிட்டது. ஹதம்! இருநூறு உயிர்கள் அழிந்தன. அழியுமுன், அவை யுக முடிவின் அனுபவம் எங்ஙனமிருக்குமென்பதை அறிந்து கொண்டு போயின.

ஊழி முடிவும் இப்படியே தானிருக்கும். உலகம் ஓடுநீராகி விடும்; தீ, நீர். சக்தி காற்றாகி விடுவாள்.

சிவன் வெறியிலேயிருப்பான். இவ்வுலகம் ஒன்றென்பது தோன்றும். அக்து சக்தியென்பது தோன்றும். பின்னே சிவன் நிற்பது தோன்றும்.

காற்றே பந்தல் கயிறுகளை அசைக்கின்றான். அவற்றில் உயிர் பெய்கிறான். காற்றே நீரில் சூறாவளி காட்டி, வானத்தில் மின்னேற்றி, நீரை நெருப்பாக்கி, நெருப்பை நீராக்கி, நீரைத் தூளாக்கித் தூளை நீராக்கிச் சண்ட மாருதம் செய்கின்றான்.

காற்றே யுகமுடிவு செய்கின்றான். காற்றே காக்கின்றான். அவன் நம்மைக் காத்திடுக. "நமஸ்தே வாயோ, த்வமேவ ப்ரத்யக்ஷம் ப்ரஹ்மாஸி".