நம்மையுடையவன் நாராயணன் நம்பி (& திருமகள்)

இந்திய ஆன்மிகத் தத்துவங்களில் ஒரு தனித்தன்மையுடன் விளங்குவது ஆழ்வார்களின் அருளிச் செயல்களான நாலாயிர திவ்விய பிரபந்தங்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட தமிழக வைணவ தத்துவம். நிலையான வாழ்வு (முக்தி) என்பது என்ன, அதனை அடைவதற்கான வழிமுறைகள் எவை, அவ்வழிகளில் ஈடுபடாமல் உயிர்க்கூட்டத்தைத் தடுப்பவை எவை என்றெல்லாம் மிகவும் விரிவாக இந்தியத் தத்துவங்கள் பேசுகின்றன. அவற்றை எல்லாம் விவரிப்பது இந்தக் கட்டுரையின் நோக்கம் இல்லை. திருமகளை முதன்மை ஆசாரியராகக் கொண்ட தமிழக வைணவத்தின் தனித்தன்மையைப் பேசுவதே இக்கட்டுரையின் நோக்கம்.

அப்படிப்பட்ட தனித்தன்மை தான் என்ன என்றால் மற்ற தத்துவங்களில் எல்லாம் அடைய வேண்டிய பேறு (முக்தி) என்பதும் அடையும் வழிகள் என்பவையும் வேறு வேறாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கும். எடுத்துக்காட்டாக பேறு என்பது மயக்கத்தைத் தரும் மாயையிலிருந்து விடுபட்டு தன் உண்மை உருவினை உணர்ந்து அடைவது என்றும், அந்தப் பேற்றினை அடையும் வழி முறைகள் செயல் (கருமயோகம்), அன்பு (பக்தியோகம்), நினைவு (தியானயோகம்), அறிவு (ஞானயோகம்) போன்றவற்றில் ஒன்று என்றும் சொல்லப்படும். ஆனால் தமிழக வைணவத்திலோ பேறும் வழியும் ஒரே பொருள் தான். ‘நம்மை உடையவன் நாராயணன்’ என்று உணர்ந்து ‘நாராயணனே நமக்கே பறை தருவான்’ என்று அவன் அருளே அவனைப் பெறும் வழியாகக் கொண்டு தன் முயற்சியால் அவனை அடைவது இயலாத ஒன்று என்றிருப்பதைச் சொல்லும் இந்தத் தத்துவம்.

மற்றைய தமிழகத் தத்துவங்களும் இறையருளாலேயே இறையை அடைவது என்ற கருத்தைச் சொன்னாலும் (எடுத்துக்காட்டாக 'அவன் அருளாலே அவன் தாள் வணங்கி' போன்ற திருவாசகக் கருத்துகள்) அதனை முதன்மையாகவும் முழுமுதல் கருத்தாகவும் சொல்வதில்லை (என்று நினைக்கிறேன்).

நாராயணனே இன்றும் அன்றும் என்றும் நம்மையுடையவன் என்ற உண்மையை உணர்ந்து அந்த உணர்வுடன் இருப்பது மட்டுமே போதும். அவனே அந்த உண்மை உணர்வினை அவன் அருளாலே நமக்குக் கொடுத்து அந்த உணர்வில் என்றும் நின்று நம் இயற்கை நிலையான தொண்டு நிலையைத் தொடர்ந்து செய்யும் வகை செய்வான். அந்தத் தொண்டு நிலையை அடைவதே பேறு. அவனே பேறு. அந்தப் பேற்றினை அடையும் வழியாகவும் அவனே நின்று அருளுவான். அவனுடைய அருளே அப்பேற்றினை நல்கும். வேறு எந்த வழியும் (உபாயமும்) வேண்டாம்.

வேதங்களும் நாராயணனையே பரதெய்வமாகக் கூறுகின்றது என்று வேதத்தின் அடிப்படையில் எழுந்த எல்லா தத்துவங்களும் ஏற்றுக் கொள்கின்றன. அவற்றில் முதன்மையான அல்லிருமை (அத்வைதம்), விதப்பொருமை (விசிஷ்டாத்வைதம்), இருமை (த்வைதம்) போன்ற தத்துவங்கள் மீண்டும் மீண்டும் அதனைப் பறை சாற்றுகின்றன. இம்மூன்றினுள் வடமொழி வேதங்களை மட்டுமில்லாமல் தமிழ் வேதங்களான ஆழ்வார்களின் நாலாயிரப் பனுவல்களையும் அடிப்படையாகக் கொண்டு, விதப்பொருமைத் தத்துவத்தின் உருவாக எழுந்த தமிழக வைணவம் உபய வேதாந்தம் (இரு வேதங்களின் முடிவு) என்ற பெயரும் கொண்டு அமைந்திருக்கிறது.

இந்த உபய வேதாந்தத்தின் தனித்தன்மை இத்துடன் நின்றுவிடவில்லை. இந்தத் தத்துவத்திற்கு ஸ்ரீவைஷ்ணவம் என்றே பெயர் அமைந்திருப்பதற்குக் காரணம் இந்தத் தத்துவத்தில் நாராயணனுடன் திருமகளும் சேர்ந்து முதன்மையுடன் போற்றப்படுவதால்.

நாராயணன் மட்டுமே தான் நம்மையுடையவனா? திருமகள்? இந்தக் கேள்விக்கு திருமகளும் நம்மையுடையவள் என்றே தமிழக வைணவம் சொல்கிறது. சரி. பேறு என்ற போது திருமகளும் திருமகள் கேள்வனும் பேறு என்று சொல்லுவோம்; வழி என்ற போதும் அப்படித் தானா என்றால் அதற்கும் பதில் 'ஆமாம்' என்பதே.

'ஈச்வரீம் ஸர்வபூதானாம்' என்கிறது வேதம். அனைத்து உயிர்களையும் உடைமையாகக் கொண்டவள் என்பது இதன் பொருள். அதனால் 'திருமகளும் நம்மையுடையவள்'; அவளும் அவள் மணாளனும் இணைந்ததே பரதெய்வம் என்று விளங்குகிறது. இருவரும் இணைந்தே படைத்தல், காத்தல், அழித்தல் முதலிய அனைத்து பிரபஞ்ச காரியங்களையும் செய்கிறார்கள்.

'அகலகில்லேன் இறையும்' என்று இவள் கணப்பொழுதும் பிரியாமல் அவனுடன் சேர்ந்தே இருக்கிறாள் என்கிறது தமிழ் மறை. அதனாலும் அவளும் நம்மையுடையவள் என்பது தெரிகிறது.

'அலமேஷா பரித்ராதும் மைதிலீ ஜநகாத்மஜா' - 'நம்மைக் காக்க ஜநகனின் திருமகள் மட்டுமே போதும்' என்று வால்மீகி இராமாயணம் பறை சாற்றுகிறது. 'வேரி மாறாத பூ மேல் இருப்பாள் வினை தீர்க்குமே' என்கிறது தமிழ் மறை. இதனால் பேறாக இருக்கும் அவள் அப்பேற்றினைப் பெற்றுத் தரும் வழியாகவும் இருக்கிறாள் என்பது தெரிகிறது.

இப்படி இவர்கள் இருவருமே பெறும் பேறாகவும் அப்பேற்றினைப் பெறும் வழியாகவும் இருக்கிறார்கள் என்று இருவரையும் ஒரு சேர முதன்மை தந்து போற்றுகிறது உபய வேதாந்தமான தமிழக வைணவம்.

ஸ்ரீமந் நாராயண சரணௌ சரணம் அஹம் ப்ரபத்யே
ஸ்ரீமதே நாராயணாய நம:

(திருமகளுடன் இணைந்திருக்கும் நாராயணனின் திருவடிகளை அடைக்கலமாகப் பற்றுகிறேன். திருமகளும் நாராயணனும் என்னை உடையவர்கள். நான் என்னை உடையவன் இல்லை)

அகலகில்லேன் இறையும் என்று
அலர்மேல்மங்கை உறை மார்பா
நிகரில் புகழாய் உலகம் மூன்றும்
உடையாய் என்னை ஆள்வானே
நிகரில் அமரர் முனிக்கணங்கள்
விரும்பும் திருவேங்கடத்தானே
புகல் ஒன்றில்லா அடியேன் உன்
அடிக்கீழ் அமர்ந்து புகுந்தேனே

(நொடிப்பொழுதும் விலகியிருக்க மாட்டேன் என்று சொல்லி எப்போதும் தாமரையில் வாழும் மங்கையான திருமகள் உறையும் திருமார்பினைக் கொண்டவா. நிகரில்லாத புகழை உடையவா. மூவுலகங்களையும் உடையவா. என்னை ஆள்பவா. நிகரில்லாத நித்யர்களும் முனிவர்களும் விரும்பும் திருவேங்கடத்தானே. உன்னையன்றி வேறு கதி இல்லாத அடியேன் உன் திருவடிகளின் கீழ் அடைக்கலமாக என்றும் நீங்காமல் அமர்ந்தேன்)