உடுக்கை இழந்தவன் கை - 4 (பாரி வள்ளலின் கதை)

மாலை நேரம் ஆகிவிட்டது. பறம்பு மலையில் ஏறிக் கொண்டிருந்த கபிலருக்கு இருட்டுவதற்குள் பாரியின் மாளிகையைச் சென்றடைய வேண்டுமே என்ற கவலை. முடிந்த அளவு விரைவாக மலையேறிக் கொண்டிருக்கிறார். புலவரின் நடை வேகத்தை மலையின் ஏற்றமோ பாதையில் கிடந்த சிறு கற்களோ குறைக்க வில்லை. பாரியைக் காணும் ஆவலும் புலவரின் நடையை விரைவுபடுத்தியது. என்ன தான் நடையில் விரைவைக் காட்டினாலும் தானாகப் புலன்களின் வழியே உள் நுழைந்து மனத்தை மயக்கும் பறம்பு மலையின் இயற்கை அழகும் நறுமணமும் நல்லொலிகளும் புலவரின் விரைவை அவ்வப்போது மட்டுப்படுத்திக் கொண்டிருந்தன.

திரும்பிய திசை எல்லாம் இயற்கையின் வளம் கொட்டிக் கிடந்தது. மரங்களில் வேங்கையும் சந்தனமும் நிறைந்து வளர்ந்திருந்தன. மலர்களிலோ விதவிதமான மலர்கள். எத்தனை வண்ணங்கள். எத்தனை மணங்கள். பட்டியலிட்டு முடியாது. விதவிதமான மலர்கள் என்றென்றும் மலர்ந்து இருக்கும் என்பதற்கு அடையாளமாக மரங்கள் தோறும் தேனடைகள். எத்தனை முறை பார்த்தாலும் இந்த அழகைப் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கலாம் போல் இருந்தது. இப்படி பிரான் மலையின் அழகை வியந்து கொண்டே முடிந்த வரை விரைவாக கபிலர் நடந்து கொண்டிருந்தார்.

இந்த மலை வளத்தை எல்லாம் காணும் போது இந்த மலையில் மாளிகை மட்டுமே பாரிக்குரியது என்பதும் மற்றபடி இந்த மலையில் இருக்கும் ஊர்களை எல்லாம் பரிசிலர்களுக்கு ஏற்கனவே பாரி வழங்கிவிட்டான் என்பதும் நினைவிற்கு வந்தது. தனக்குரியதை எல்லாம் இப்படி வாரி வழங்கிவிட்டு பெயருக்கு இந்த பறம்பு நாட்டிற்கு அரசன் என்று வாழ்கிறானே இந்த பாரி என்று தோன்றியது. இனி மேலும் புலவர்களும் பாணர்களும் வந்தால் என்ன கொடுப்பான் பாரி என்றும் கேள்வி எழுந்தது.

இந்த எண்ணங்களோடு நடந்து கொண்டிருந்த கபிலரை அருகில் இருந்த வேங்கை மரத்திலிருந்து வந்த நறும்புகை கவர்ந்தது. வேங்கை மரத்திற்கு இவ்வளவு மணமா என்று வியப்பு கூடியது.



'வேங்கை மரம் வலுவுள்ளது என்று அறிவேன். ஆனால் அது நறுமணமும் மிக்கதோ? இந்த நறும்புகை எங்கிருந்து வருகிறது? ஓ இது வேங்கையிலிருந்து வரும் புகை இல்லை. மரத்தின் அருகில் ஒரு குறத்தி குளிர் காய்வதற்காக சிறு நெருப்பு மூட்டியிருக்கிறாள். அதிலிட்ட விறகு சந்தன மர விறகானதால் இந்த நறுமணம்.'

தனக்குள் சிரித்துக் கொண்டார் கபிலர்.

'இப்படித் தானே பாரியும் நடந்து கொள்கிறான். சந்தன மர விறகு தான் எரிந்து வேங்கை மரத்திற்கு நறுமணம் ஊட்டுவது போல் பாரி தன்னிடம் இருக்கும் உடைமைகளை எல்லாம் பரிசிலர்களுக்கு அளித்து விட்டு தானும் பரிசிலாக மாறி நிற்கிறானே. என்னே இவன் பெருமை'

மனத்தில் தோன்றிய இந்த எண்ணங்கள் ஒரு பாடலாக மாறியது. அழகிய அந்த இயற்கைச் சூழலுக்கு ஏற்ற வகையில் இயன்மொழியாக அமைந்த அந்த பாடலை வாய்விட்டுப் பாடினார் புலவர்.

குறத்தி மாட்டிய வறற்கடைக் கொள்ளி
ஆரம் ஆதலில் அம்புகை அயலது
சாரல் வேங்கைப் பூஞ்சினை தவழும்
பறம்பு பாடினரதுவே அறம் பூண்டு
பாரியும் பரிசிலர் இரப்பின்
வாரேன் என்னான் அவர் வரையன்னே.

(குறத்தி ஏற்படுத்திய காய்ந்த விறகின் கொள்ளி ஆரம் எனும் சந்தனம் ஆதலால் அதன் நறும்புகை அருகில் இருக்கும் சாரலில் வளர்ந்த வேங்கையின் பூவினையுடைய கிளைகளிலும் தவழும். பறம்பு மலை முழுக்க பாடிப் பரிசில் கொண்ட பாணர்களின் உடைமை. வழங்குதல் எனும் அறம் பூண்ட பாரியும் பரிசிலர் வேண்டினால் தன்னையே கொடுப்பான்; அவர்கள் பின்னே வரமாட்டேன் என்று சொல்லான். வேண்டியவர்கள் எல்லையில் சென்று நிற்பான்.)

வியப்பும் மகிழ்ச்சியும் பாடலும் பொருளும் என்று பாரியின் மாளிகையை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்ததால் நடைக் களைப்பு எதுவும் தோன்றவில்லை கபிலருக்கு. அன்றைய நாள் முழு நிலவு நாளாகவும் இருந்ததால் இருள் கவியத் தொடங்கினாலும் பாதை நன்கு தெரிந்தது. இன்னும் அரை நாழிகையில் பாரியின் மாளிகையை அடைந்துவிடலாம் என்று இன்னும் நடையினை விரைவுபடுத்தினார் கபிலர்.

***

தாயில்லாப் பிள்ளைகள் என்று பெயர் தானே ஒழிய அங்கவைக்கும் சங்கவைக்கும் தாயில்லா குறையே தெரியவில்லை. தாயுமாகித் தந்தையுமாகி நல்சுற்றமுமாகி பாரி அவர்கள் இருவரையும் பார்த்துக் கொண்டான். போதாததற்கு பெரியப்பா கபிலர் வேறு. நல்லாசானாக அவர்களுக்கு நல்ல கல்வியும் கேள்வியும் அமையுமாறு பார்த்துக் கொண்டார் கபிலர். என்ன தான் தாய், தந்தை, ஆசானாக இவர்கள் இருந்தாலும் நல்ல நட்பு ஒன்றிருந்தால் வேறெந்த குறையும் தெரியாது இல்லையா? ஒத்த வயதினர் நட்பாக இருக்கும் போது நல்லது கெட்டது தெரியாமல் புரியாமல் எல்லாவற்றையும் அனுபவித்துத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டியிருக்கும். அதுவே கொஞ்சம் வயதில் மூத்தவர் நட்பாக இருந்தால் நல்லது கெட்டது சொல்லி அன்போடு நல்வழி காட்டுவார்கள் இல்லையா? அப்படி மூத்தவர்கள் நட்பாக இருப்பது எல்லோருக்கும் அமைவதில்லை. அங்கவையும் சங்கவையும் அந்த வகையில் நல்லூழைக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பாரியும் கபிலரும் அவர்களுக்கு நல்ல நண்பர்களாகவும் விளங்கினார்கள்.

ஒவ்வொரு முழு நிலவு இரவும் மாளிகையின் நிலா முற்றத்தில் தான் இரவு உணவு அருந்திவிட்டு நால்வரும் அமர்ந்து இரவு நான்கு நாழிகை வரையில் பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள். இன்று முழு நிலவு நாள். மாலை மயங்கிவிட்டது. இன்னும் கபிலரைக் காணவில்லை. அவர் தமிழ் சங்க அழைப்பின் பேரில் மதுரைக்குக் கிளம்பி ஒரு பட்சம் ஆகிவிட்டது. அவர் கிளம்பிச் சென்ற சில நாட்களுக்கு ஒன்றும் தெரியவில்லை. ஆனால் நாட்கள் செல்லச் செல்லப் பாரிக்கும் அவன் பெண்களுக்கும் கபிலர் இல்லாத குறை நன்கு தெரியத் தொடங்கிவிட்டது. எப்படியும் முழு நிலவு நாளுக்குள் திரும்பி வந்துவிடுவார் என்ற உறுதி இருந்ததால் அவர் வரும் நாளையும் பொழுதையும் எதிர் நோக்கிக் காத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

நேரம் செல்லச் செல்ல பாரிக்கு பரபரப்பு அதிகமானது. இரு வீரர்களை அழைத்து கபிலர் வரும் வழியில் சென்று பார்க்குமாறு சொன்னான். அவர்களும் சிறிது தொலைவு சென்றுவிட்டு கபிலரைக் காணவில்லை என்று வந்துவிட்டார்கள். கபிலருக்கு ஏதேனும் தீங்கு நேர்ந்திருக்குமோ என்ற கவலையும் பாரிக்குச் சேர்ந்து கொண்டது.

முழு நிலா நாளன்று ஒரு இளமையான ஆடாகப் பார்த்து அறுத்து அதன் குருதியையும் புலாலையும் தனித் தனியே சமைத்து மிகுந்த குருதியையும் புலாலையும் இட்டு சமைத்த செஞ்சோற்றுடன் அவற்றை வேலனுக்குப் படைத்து உண்பதும் பல நாட்களாகத் தொடர்ந்து வரும் வழக்கம். இன்று மாலை வேலனுக்கு குருதியும் புலாலும் செஞ்சோறும் படைத்து வேலனின் வெறியாட்டமும் முடிந்துவிட்டது. வேலவன் கோட்டத்தில் நின்று வேலனைத் தொழுதுக் கொண்டிருந்த அந்த நேரத்திலாவது கபிலர் வந்துவிடுவார் என்று பாரி எண்ணினான். தந்தையின் பரபரப்பை அப்போது கண்ட மகள்கள் இருவரும் அவரது துடிப்பைப் புரிந்து கொண்டனர். கபிலருக்கு எந்த தீங்கும் நேரக் கூடாது என்று அவர்கள் இருவரும் கந்தனை வேண்டிக் கொண்டனர்.


இறைவனைத் தொழுது முடித்த பின்னர் பாரி உடனே அந்த இடத்தை விட்டு நகன்றுவிட்டான். பாரி மகளிர் இருவரும் சிறிது நேரம் கூடுதலாக அங்கு தங்கி இறை வழிபாட்டைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தனர். வேலனுக்குப் படைத்த உணவு நறவுடன் சேர்த்து உண்ணப்படுவதற்காக நிலா முற்றத்திற்கும் சென்று அடைந்துவிட்டது. கபிலர் வராமல் எப்படி நிலா முற்றத்தில் உணவுண்பது என்ற தயக்கமும் கபிலருக்கு என்னவாயிற்றோ என்ற கலக்கமும் கொண்டு பாரி நிலை கொள்ளாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அந்த நேரத்தில் ஒரு வீரன் ஓடி வந்து வணங்கி கபிலரின் வருகையைச் சொன்னான். சேந்தனுக்கு மனமார நன்றி சொல்லிவிட்டு கபிலரைக் காண விரைந்தான் பாரி.

"வாருங்கள் நண்பரே. ஏன் இந்த தாமதம்? எங்கே நீங்கள் இன்று வராமல் நின்றுவிடுவீர்களோ என்று தவித்துப் போனேன்"

"பாரி. அதெப்படி நான் வராமல் போவேன்? இன்று முழு நிலவு நாளல்லவா? சொன்னபடி இரவு உணவிற்கு வந்துவிட்டேன் பார்"

"கபிலரே. நீங்கள் வரத் தாமதம் ஆனதால் வீரர்களை அனுப்பி வழி பார்த்து வரச் சொன்னேன். உங்களைக் காணவில்லை என்று சொன்னார்களே?"

"அவர்கள் நான் வழக்கமாக வரும் வழியில் சென்று பார்த்திருப்பார்கள். விரைவாக இங்கு வர வேண்டும் என்பதற்காக நான் வேறு வழியின் வந்தேன் பாரி"

எல்லா பரபரப்பும் கவலையும் இப்போது நீங்கிவிட்டன. கபிலர் சொன்னதைக் கேட்டு புன்சிரிப்பு உதிர்த்தான் பாரி.

"கபிலரே. வேலன் வெறியாட்டமும் முடிந்து உணவு நிலா முற்றத்திற்குச் சென்றுவிட்டது. நீங்கள் எப்போது சொல்கிறீர்களோ அப்போது நாம் எல்லோரும் சென்று உணவருந்தலாம்"

"உடனே செல்லலாம் பாரி. நடந்த களைப்பிற்கு ஊனையும் நறவையும் உண்டால் வெகு நன்றாக இருக்கும். இதோ கை, கால், முகம் அலம்பி வருகிறேன். எங்கே என் மகள்கள்?"

"அவர்கள் இருவரும் இன்னும் சேயோனைத் தொழுது கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களுக்குச் சொல்லி அனுப்புகிறேன்"

***

பாடற்குறிப்பு:

புறநானூறு 108ம் பாடல். திணை: பாடாண்திணை (தலைவனைப் புகழ்ந்து பாடுவது), துறை: இயன்மொழி (உள்ளதை உள்ளபடி பாடுவது); பாடியவர்: கபிலர். பாடப்பட்டவர்: பாரிவேள்.